2 yaş sendromu (ama ERKEN )

Şimdi ben 2 çocuk annesi olarak öncelikle belirtmek isterim ki bu sendromları hala aklım almıyor.Aklım aldı belkide kabullenmekte direniyorum.Bizler sendromsuz büyümüşüz ne olurdu bu çocuklarda bizim gibi sendroma girmeden tadını çıkardığımız çocukluk dönemlerimizden geçerek büyüselerdi.Yok 2-4 yas arası ayrı bir sendrom, yok 6 yaş çocukluk öncesi sendrom ,yok ergenlik öncesi sendrom ee sonrada ergenliğin tam kendisi giriyor devreye.

 Yağız çocuğum doğdu sakin,sessiz,uslu bir çocuktu.Benide ona bakan anneannesini de hiç yormadı AMAA o malum 2 yaş gelip çattığında iş çığrından çıktı 1 sene idare edebilen annem isyan bayrağını çekince 3 yaş biter bitmez anaokuluna verildi o gün bugündür hala sendromda :) son evre ergenlik öncesi sendromda kendileri... 

 Gelelim Ela ya ; doğduğundan beri zaten anamızı ağlatıyor küçük hanım.Nazı ayrı,uykusuzluğu ayrı.19 Agustos itibariyle 17.ayına giriş yapmış bulunuyor.Fakat bu kızçem tam 1 aydır inanılmaz 2 yaş sendromu atakları yaşıyor.Kendini yerden yere atmalar,sinir krizleri,çığlıklar,herşeye HAYIRRR demeler vs vs uzar gider bu liste.

 İkna edilmesi çok zor bir çocuk Ela çünkü doğuştan gelen bir inadı var,bu yüzden kandırmakta çok zor oluyor.Tipik bir Balık kadını (anası gibi) olacağı kesin ağlamayıda bayağı seviyor ve bunu gayet iyi kullanıyor.Gün içinde bile kulaklarım da Ela nın çığlıklarını duyuyorum desem yalan olmaz. Ela için çok erken bir dönem bu ve sanırım daha başındayım ilerleyen zamanda vay halimize diyorum. 

 8 sene aradan sonra tekrar çocuk doğurunca herşeyi en baştan yaşıyor insan.Tek tek araştırma yapıyorum bu nasıl bir dönemdi,ne yapmak gerekiyordu,sırada ne var ,nasıl tepki verilmeli sonu gelmeyen soru-cevaplar havada uçuşuyor. Yağız ın ilklerini ,gelişme dönemlerini yazdığım ajandası var açıp karşılaştırma yapayım diyorum aradaki uçurum farkları okumamla ajandayı rafa kaldırmam bir oluyor.

Geriliyorum ,köşeye sıkışıyorum çoğu zamanda çaresiz kalıyorum daha doğrusu ailecek çaresiz kalıyoruz demeliyim.

 Keşke kusursuz,herşeyi bir çırpıda çözebilen mükemmel bir anne olabilsem ama malesef öyle olamayacağımın da farkında olmam rahatlatıyor beni.Bana göre nefes almaya vakit bulmak,kendini de iyi etmeyi öğrenmekten başka şansımız yok.Zira ben şahsen kendimi iyi etmezsem ortalıkta zombi gibi dolanıyorum ve ortama negatif elektrik yaymaktan nefret ediyorum.Çünkü çocuk gelişiminin başında SABIR geliyor.Çocukla inatlaşmanın,bağrınmanın hatta şiddet uygulamanın malesef faydasından çok zararı var.Karı koca sinirli bir yapıya sahip olduğumuzu da hesaba katarsak mutlaka arada herkes kendinle başbaşa kalıp kendini dinlemeli.Bana kitap okumak iyi geliyor çocuklar uyuduğunda gözümden uyku aksada 2 satır okumadan yatmamaya özen gösteriyorum.Tabi asıl iyi gelen alışveriş ama neyseee...

Lafın kısası ;17 aylık 2 yaş sendromuna girişle başlayan krizli yolculuğumuzun emzik bırakma,tuvalet eğitimi gibi  konularla daha da renkleneceğinin farkındayım.Sağlık olsun ne diyelim.

Sevgiler...

UmutluAnne