Belki ailemden dostlarımdan biri de orada olabilirdi olmadığına şükrederken bile kendimden utandım. Nerede bir can gitse bizimde kalbimiz orada atıyor. Ben çocuklarıma mutlu olacakları bir dünya bırakmak istesem de sistem buna izin vermiyor.
Yine umutluyum bugüne şükredecek durumdayım. Elimden geldiğince kendimi ve ailemi kötülüklerden korumaya çalışıyorum. Sevmenin olan bitene rağmen çok sevmenin ne kadar iyi bir şey olduğunu çocuklarıma öğretmeye çalışıyorum. Akşam böyle bunları düşünürken yattığım yerden kalkıp Yağız'a not yazdım. Onu ne kadar çok sevdiğimi, benim için ne kadar değerli olduğunu belirttim. Ve altına not düştüm "biliyorum bugün önemli bir sınavın var başarılı ol ya da olma yeter ki herkesi seven zarar vermeyen insan ol bu bize yeter" diye belirttim.
Yağız 1.sınıfa başladığında her gün beslenmesine yiyecekle birlikte not yazar koyardım çok hoşuna giderdi. "Söylediklerini bazen unutabiliyorum ama yazdıklarını hiç unutmuyorum anne" dediğinde dünyalar beni olmuştu. "Söz uçar yazı kalır" sözünü ıspatlamış olduk.
Dün oyuncuanne nin sayfasında da görmüştüm çocuğunuzun yaşı kaç olursa olsun evde bir dilek kavanozu bulundurmanın bende o eve huzur getireceğine inanıyorum. Bu kötü günlerde bile her çocuk kalbinden güzel dualarda bulunup biriktirse masum dileklerini büyüdüklerinde geriye dönüp kendi masumiyetlerini hatırlamaları için güzel bir hatıra olabilir.
Gündemi değiştirmek ya da yumuşatmak ya daaa iyimser hale getirmek gibi bir niyetim yok sadece umudumu kaybetmemeye çalışıyorum. Bu topraklarda bu vicdansızlarla aynı havayı solumaktan mutlu olmasam da hatta yarın benimde başıma gelmeyeceğinin garantisi olmasa da ben bir anneyim nefreti ağzıma almadan tüm bu pisliklere inat çocuklarıma herkesi sevmek gerektiğini ve hiç bir canlıya zarar vermemek gerektiğini mutlaka öğretmek zorundayım.
Tüm anne babalar da buna mecburlar. Başka türlü güzel bir gelecek dilemek sadece hayal ürünü olarak kalacaktır.
Daha temiz ve masum bir dünya dilerim....
Yagızın çantasına hergun Not koymanız ne ınce bır davranış, benımkı de okula başladığında bunu aklımda tutmaya calısıcam.
YanıtlaSilOzellıkle yurtdışında olmam ve evde TV olmaması bana da ıstemedıgım zamanlarda haberlerı seyretmeme sansı verıyor. Sosyal paylaşım sıtelerındekı kavgalar cok canımı sıktığı ıcın artık takıp etmıyorum.
Anne olmak ınsnaın yuregını oyle yumuşatıyor kı gerçek olmayan bır reklamda bır cocugun balonunun patladığını ve uzuldugunu bıle görsem artık ağlamaya baslar oldum. Hele de haberlerı seyrettıgımde ustune yapılan tartısmaları dınlersem oyle takıyorum kı kafama çocuklara karsı bır gulumsemeyı bıle zor verebılıyorum.
Bu durumda kafama takarak sadece cocuklaırmın hakkını yemıs olurum galıba, daha cok ben ne yapabılırım elımden ne gelır dıye dusunup harekete geçmek lazım. kucuk bır adım olarak ıyılıgı nasıl arttırabılırım çevreme güzel olan neyı verebılırım. Bu sıralar onlara adepte oluyorum. Benı butun gun strese sokacak ortamlardan tartışma ve haberlerden uzak kalıyorum.
sevgiler
Benim eşim polis. Ve yaşananları gördükçe kişisel kaygılarım daha da artıyor. Çünkü herkesin hayatından daha zor bizim hayatımız. Mesela bizim hafta sonu diye bi kavramımız yok. Bayram tatili mi o da ne? Yılbaşında ne mi yaptık yıllık izinde olan eşim göreve çağrıldı. Yaz tatilimizin yarısında bize eşlik edebildi. Bir de bütün bunlara HER GÜN yaşadığımız can güvenliği tehlikesini eklersek ortaya pek de iç açıcı olmayan bir tablo çıkıyor. Geçen sene yaşanan olaylardan sonra baktım ki korktukça ve empati kurdukça daha çok yara alıyor içim. O yüzden kalbimin gözünü kapatmak zorunda kaldım. Haberleri duymak zorundayım, görmek zorundayım ama artık detaylı okumuyorum herşeyi. Öğrenmek istemiyorum, bilmek istemiyorum. Kendimi ve ailemi korumak için bazılarının bencillik olarak algılayabileceği türden bir kalkan geliştirdim kendime. Asker çocuğu ve asker kardeşi olarak bazı durumlara alışkın olduğumu sanıyordum ama maalesef olmuyormuş. Eşi her akşam ve her hafta sonu evde olan aileler benim gözümde çok şanslı. Çünkü son zamanların moda lafı "kalite zaman geçirmek" yerine birlikte zaman geçirebilmek bile sadece benzer durumu yaşayanların anlayabileceği türden bir ayrıcalık. Artık sokağa çıkan herkesin yaşama şansının azaldığı bir ülkede umut besleyebilmek ise çok büyük bir erdem. Dün eşime okumak istediği kitapları alıp içine de bir kart koydum kısa bir not yazarak. O bizim umudumuz oldu.. Çünkü herkesi/herşeyi umudun ve sevginin yaşatacağına inananlardanım..
YanıtlaSilEn güzelini yapıyorsunuz. Ben 2 ayı geçkin bir süredir televizyonu açmıyorum. Evde çocuk olduğunda bu daha zor ama elbette bunu sağlayacak yöntemler de vardır. Haberlerden ve saçma sapan program ve dizilerden uzak olduğum bu dönemde daha mutlu ve verimli olduğumu fark ettim.
YanıtlaSilOlaylar bizi mutlu etmiyorsa görmeyelim gitsin. Biz çevremizi güzelleştirelim ki bu mutluluk ve sevgi çemberi gün geçtikçe daha çok yayılsın. Bütün bunların tek nedeni sevgisizlik.
Sevgiyle...
beslenme çantalarına not yazmayı bende bu snenini başından beri yapıyorum. İşk başlarda Efe okuma yazma bilmediği için ona resim çiziyordum. Ama artık oda okuyabildiği için ona da yazıyorum.
YanıtlaSilBiz gündemi değiştiremeyiz belki; ama ailemizin havasını pekala da değiştirebiliriz. Anne olarak bence senini yazdığın gibi çocuklarımıza sevmeyi ne olursa olsun etrafında ki insanlara karşı sevgi beslemelerini öğretmeliyiz.
İzlememek çözüm değil zaten.Yanıbaşımızda yaşanıyor herşey maalesef:(Sadece detaylı okumamak belki daha iyi..Hergüne başlarken kötü bir haber her akşam bülteninde yine kötü haber..:( Umut etmekten başka yapabileceğimiz şeylerde var,istediğimiz için mücadele vermek! Fikre bayıldım oğlum okula başladığında bende yapıcam not aldım bile sevgiler
YanıtlaSilYazınızı çok beğenerek, kendi geçmişimden izler bularak okudum. Çocukları sevgi ile büyütmenin çok önemli olduğuna inananlardanım. Ancak etraflarını kuşatan tehlikelerin de farkında olmaları sağlanmalı. Ne yazık o kadar çok tuzak var ki.
YanıtlaSilO küçücük notlarla haberleşmenin inanılmaz katkısı var.Aynı alışkanlığı görerek çocuklar da kazanıyorlar ve sürdürüyorlar.
Dünya ne kadar kötüye gitse de biz iyilik tohumları ekmeye devam edelim.
Sevgiyle...
tamamen haberlere kendimizi kapatmak da iyi değil ki bazen bende yapıyorum. Küçükken kendi istediğimiz gibi şekillendirmeye çalıştığımız çocuklarımız okula başlayıp bambaşka dünyalarla karşılaştıklarında , işte o zamanlar evde aldıkları alt yapı onları yönlendirse de bu yeni dünyalarda onları etki altına alıveriyor.Çocuklarımız için güzel bir dünya dilemekten ve onları sevmekten başka yapacak bir şey yok sanırım.
YanıtlaSilof of of saf yürekli masum çocuklara kötülüklerle dolu bir dünya hiç yakışmıyor.
YanıtlaSilMerhabalar.
YanıtlaSilYazınızdan bir alıntı ile başlamak istiyorum:"...Bugün önemli bir sınavın var başarılı ol ya da olma yeter ki, herkesi seven zarar vermeyen insan ol, bu bize yeter!.."
Size ve ailenize sağlık, huzur ve mutluluklar dilerim. Sizi ayrıca kutlarım.
Selam ve dualarımla.
Inanki ben de aynı durumdayim.Anne olduktan sonra daha çok hassaslastim. Çok üzülüyorum ve ağlayıp duruyorum evde. Güzel şeyler söylemek lazım birbirimize
YanıtlaSilSen ne mükemmel bir anne, ne harika bir kadınsın Gülşah'cığım, sınavla ilgili koyduğun minik nota bayıldım, keşke yeğenlerime ben de böyle şeyler yapsaydım dedim şimdi başlasam acaba geç mi olur bilmiyorum:))haber izlemek benim de asabımı bozuyor, kaçmak çözüm değil yine de çünkü izlemesem de internet sitelerinde okuyorum nasılsa:((( güzel dileklerine katılıyorum:)
YanıtlaSilsevgiler