Ağlama Meselesi

 Kendimi çok dinler takip ederim ve genel de de kendi ilacımı kendim bulurum. Severim yani kendimi iyi etmesini :)

  Yapmak isteyip yapamadığım bişeyi yaparım, kendime daha fazla vakit ayırırım o an işte aklıma ne gelirse :)

 Ama gel gelelim şu durduk yere ağlamalarıma bir türlü çözüm bulamadım. Tamam balık burcuyum feci duygusalım ve kırılganım. Ama eskiden bu kadar ağlamazdım. Ne zaman Yağız'a hamile kaldım işte o zaman bende film koptu. Hormonların oyunu böyle bir şey sanırım. Birde belki hatırlayan vardır o yıllarda (2005-2006) Aliye diye bir dizi vardı. Kocası çocuklarını kadının elinden almaya çalışıyor falan annesi çocuklarının peşinde koşuyor. İşte o dizi hamileliğimi doruklar da yaşattı bana :)

 Hem izlemekten vazgeçmez hemde içim çıkana kadar ağlardım. Dizi bittiğinde resmen yorgunluktan gözlerim şiş vaziyette uyuya kaldığımı hatırlarım.

 Sonra haberleri izlerken ağlamalarım başladı. Kocam git öte dese ona da oturup dakikalarca ağlardım. Ne yapacağını şaşırırdı. ( Şimdi ağlamak yerine laf sokmayı tercih ediyorum :))) )

 Valla en son çizgi filmlere ağlıyordum. Caillou çok meşhurdu Yağız döneminde aman o çocuk kel lösemi kesin diye paralamıştım kendimi ağlamaktan. Neyse hayırlısıyla doğum yaptım normale döndüm derken bu seferde içinde çocuk kelimesi geçen her habere, trafik ışıklarında dilendirilen çocuklara, çocuklara uygulanan şiddete, hasta çocuklara ağlar oldum hala da öyleyim. En hassas yanım artık çocuklar.

  Yağız'ın karne alması, Yağız'ın okula başlaması, Yağız'ın düşmesi, Yağız'ın gösterileri, Yağız'ın her bir şeyi benim için ağlama sebebi şimdi artık buna Ela da eklendi ben daha çok uzun yıllar ağlarım :) Sadece kendi çocuklarım da değil gördüğüm her çocuğun mutluluğuna, üzüntüsüne de ağlarım.

 Aslında bir nevi ağlamaya sebep aramak benimkisi yani bana öyle geliyor. Rahatlıyorum evet ama memnun da değilim. Tüm bunlara rağmen de kabul edeyim ki çok da güzel dizginlerim kendimi, hayatta çaktırmam :)

 Sabah sabah nerden çıktı bu ağlama meselesi derseniz; sabah evden parmak ucunda sessizce çıkarken Ela babasıyla sarmaş dolaş uyuyordu baktım Yağız yalnız başına uyuyor çok içerledim neden o bizden ayrı yatıyor diye :) sonra ayna da kendimi görünce "onlar uyuyor sen işe gidiyorsun illa sebep arıyorsan otur buna ağla" dedim kendime.

NOT: İzin dönemim yaklaştığı şu sıra bende bir gerginlik, mutsuzluk, huysuzluk, sulu gözlülük gibi şeyler su yüzüne çıkmaya başladı. Hep bundan bu dengesiz yazılarım :)

Mutluluktan ağlayacağınız bir gün dilerim ;)