Bağıran ANNE Olmak İstemiyorum

Eminim bunu kimse istemiyor. Ama çocuk büyütmenin yanında günlük telaşı, koşturmayı ekleyince hepimiz gergin bir şekilde yolumuzda yürüyoruz.

İnsan kendine iyi gelen şeyleri yaparak nefes alamıyorsa bu stresin ucu maalesef çocuklara dokunuyor. 

Anne baba delirtme de çok da masum olmayan çocuklar çok mu suçsuz tabii ki hayır. 2 dk da tımarhanelik edebilecek güce sahipler. İşte sabretmeyi bu yüzden anne olduktan sonra öğreniyoruz. Kendimizi frenlemek için içten içe çaba harcıyoruz. Ne için? Yeter ki onlara sözle bile olsa şiddet uygulamayalım diye.

Bizim evde ki duruma gelince; hane içerisinde en çok Yağız'la çatışma yaşadığımız da sesler yükseliyor. Erken ergenlik dönemi bitmek bilmedi. Her güne kavga çıkarabilecek yeni bir gündem maddesi bulma yeteneğine sahip. 6 yaşına kadar inanılmaz kolay bir çocuk olan Yağız şimdi tüm o yılların acısını çıkarır gibi. Evet karakter oturma dönemi, evet kendini ıspatlama, kararlarına saygı bekleme döneminde. Elimden geldiğince sakinleşme metodları okuyor kendimce uygulamaya çalışıyorum. Ama yetmiyor. 5 yaşında hangi mevsimde ne giyeceğine bilen çocuk 10 yaşında kış ortasında şort kavgası yapabiliyor. Tamam "giysin üşüyünce aklı başına gelir" demeyin denedim valla bir kere üşüdüm demedi ama gel gelelim hasta oldu. Hal böyle olunca kararlarına müdahale etmem gerekiyor. Her sabah ayakkabı, her sabah üniforma, her sabah mont kavgası var. Öyle ki susmuyor ve de ikna olmuyor. İşe gitmek için hazırlanıyorum bir taraftan da Ela yı giydiriyorum Yağız da önümde arkamda diretiyor oda yetmiyor kendini ayaklarımın altına ata ata ağlıyor. Hayat sınavı diye bir şey varsa işte onu tam anlamıyla günün en erken saatinde 07:00 - 08:00 arasında yaşıyorum. Ve sınıfta kalmamak için, başarı ile krizi atlatmak için tabiri caizse tırnaklarımı avuç içlerime geçiriyorum. Yeter ki sesim yükselmesin diye şanslı günümdeysem 07:45 gibi kriz biter ve herkes sakince evden çıkar. Bu konu da Yağız a bağlıyız. Şöyle ki bir çıkarı varsa asla direnmez ve "tamam annecim" olan mucizevi cümleyi kurar ve ayaklarım yerden kesilir. Ama ki çıkarı yoksa diretir de diretir. Balkondan atsan olmaz, çekip gitsen olmaz, odasına kapasam olmaz, kulaklarımı tıkasam olmaz bir çözüm bulamazsın sakince anlatma çabalarım da sonuçsuz kaldığı an benim bittiğim andır. O saatten sonra bağırmamak için en fazla ağlayarak evden çıkıyorum. Ve akşama kadar güne adapte olup sakinleşmekte zorlanıyorum. Akşam eve gittiğim gibi "özür dilerim annecim" dese de bende sarılıp "tamam oğlum" desem de içinde ki öfke nöbetleri beni içten içten yemeğe devam ediyor.

Bazen ciddi ciddi sırf iyi çocuk yetiştirmek uğruna kendimize zarar verdiğimize inanıyorum. Onlar için araştırıyoruz, onlar için koşturuyoruz, onlar için sabrediyoruz, onlar için tutuyoruz kendimizi.
Sonra erken yaşta unutkanlığımız başlıyor, oramızda buramızda ağrı eksik olmuyor ve en kötüsü depresyon kapıda bekliyor.

Tabii ki tek suçlu çocuklar değil ama etkileri de yok denemeyecek kadar fazla. Kendi kendimizi motive etmek, kendi kendimizi iyileştirmek için iş başa düşüyor.

Meditasyon, yoga ne varsa araştırmaya başladım. Yoksa bu dışarıya belli etmeyim diyerek içime attığım kızgınlıklar, krizler beni benden alacak.

Yalnız şunu fark ettim; erken ergenlikle uğraşırken 3 yaş sendromunu çok iyi yönetiyorum. Hatta kendi kendime "en azından o konu da iyisin bak Ela'nın krizlerini rahat atlatıyorsun" diye artistlik yapıyorum.

Bu arada normal de Yağız'la şöyle bir uygulama yapıyoruz; en sinirli olduğumuz anda o odasında bende salonda kalem kağıda sarılıp içimizdekileri yazıyoruz. Rahatlayana kadar ne aklımıza gelirse yazıyoruz. Evet hemde ağlayarak yazıyoruz. Ama sonra o yazılanları saklamıyor atıyoruz. (çünkü yazılanlar hiçte ileriye anı kalacak cümleler olmuyor:) ) Bu rahatlamak açısından güzel bir çözüm ama maalesef sabah koşturmasında bunu uygulayamıyoruz. Gerçi ben serviste ajandama yazıyorum işe gidene kadar o beni sakinleştiriyor :)

Kısaca benim bağıran anne olmama çabalarım bu şekilde. Yani sırf bağırmıcam diye içimde patlıyor ne hoş dimi :))

Sevgiler,

Oğlum ilk göz ağrım;
Senin varlığına asla isyan etmedim etmem. Sadece senin gelişim dönemlerinden birinden geçiyoruz. Sen benim gözümde harika bir evlatsın. Ben bazen sana yanlış yapmamak için zorlanıyorum o kadar. Elimden geldiğince kendimi senin yerine koyuyorum ama sana çoğu zaman bu da yetmiyor. Orta yolu bulmamız zor olsa da uzun sürmüyor. Ama şunu bil yaşlanayım aynı şeyleri bende sana yapacağım. Önüme ne koyarsan söyleneceğim. Ve şık olmamı beklediğin anlar da karşına kostüm giyerek çıkacağım. Bak bakalım ikna etmek nasıl oluyormuş :)))
Şaka şaka seni çok ama çok seviyorum ;)