Annelik Sendromu

                                 

 Akşam yine kendi kendimi yargılarken buldum. 2 yaş sendromu ile baş etmede mi iyiyim yoksa 10 yaşında ki ergene laf anlatmada mı? Cevap yok tabii ki bir an "oo süperim hemen çözdüm sorunu" diyorum bazende hırsımdan oturup ağlayıp "yok ya ben beceremiyorum bu işi bir yerde yanlış yapıyorum" diyorum.

 Kendimi yargılamamam gerektiğini 156350.kez kendime hatırlatsam da evde çocuklarla ne zaman kriz yaşasam kafamda deli sorular saklandıkları yerden çıkıyorlar.

 Hayır 2 yaş sendromu zaten başlı başına bir dönem iken 10 yaşın olayı nedir arkadaş bunu çözemiyorum.

 Ceza vermek istemiyorum artık sorumluluklarının farkında olması gereken bir dönemde, bağırmak hiç istemiyorum çünkü çok alındığı bir dönemde, konuşmak her zaman tercihimdi şimdi onu da istemiyorum çünkü bacak kadar boyuyla ters ters cevaplar veriyor iyice delleniyorum. Hal böyle olunca da çıkar yol bulmakta zorlanıyorum. Sinirli olduğu zamanlar da oturup günlük yazıyor tüm sinirini yazarak çıkarıyor açık bırakmış bir gün okudum da yazdıklarından korktum resmen tabii kendisine bir şey demeden uzaklaştım.
 Hafta sonu bir şeye kızdı gitti odasında bağırdı çağırdı sonra sakinledi gittim konuştum ağlayarak "bu evde beni kimse anlamıyor" dedi. Kafama balyoz yemiş gibi oldum bu lafı kullanma zamanı 15-16 değilmiydi diye bir düşündüm sonra toparladım kendimi "okulda durum nasıl herkes seni anlıyor mu?" diye sordum. "evet öğretmenim, arkadaşlarım hepsi beni anlıyor yani orada herkesle anlaşabiliyorum" dedi. Bu da bana ikinci darbe oldu. Neden ya ben doğduğundan beri bu çocukla konuşarak anlaşmaya çalışıyorum. Evet arada çatışıyoruz "tamam kabul bu sıra çok sık çatışıyoruz) ama ikimizde sakinleştikten sonra oturup konuşup çözüyorum ya da ben öyle sanıyorum.

 Neyse anlık düşüncelerimi bir kenara bırakıp tekrar Yağız'a konsantre oldum.
"peki biz evde en çok neden tartışıyoruz" dedim.
"sürekli odanı topla diyorsun" dedi.
"peki okulda ders bitince kalemlerini, defterlerini sağa sola atıyor musun? montunu sıranın üzerine koyuyor musun" diye devam ettim.
"hayır çantama koyuyorum, montumu da asıyorum" dedi.
"evde peki neden üzerinden çıkardıklarını sağa sola atıyorsun kalemlerin dahi yerler de ve biz en çok bu yüzden tartışıyoruz belki okulda ki gibi evde de sorumluluklarını yapsan daha iyi anlaşabiliriz" dedim.
Sonra hemen atağa geçti cevap bulamadı sinirli bir şekilde "babamda sürekli beni suçluyor hiç dinlemiyor" dedi.
"peki öğretmenin ya da arkadaşların senden bir şey istediğin de sen surat asıp, bağırarak mı karşılık veriyorsun"dedim.
"hayır" dedi ama yüzü iyice asıldı.
" baban senden bir şey istediğinde neden hemen bağırıyor, surat asıyor hatta konuşmayı denemeden hemen ağlıyorsun" dedim. Tık yokkk
Sonra sıkıca sarıldı özür diledi. Ohhh dedimmm dünyalar benim oldu anladı sanırım diyerek gittim yattım huzurla uyudum.

 Ama dün gece yine en başa döndük gitmiş klozete kırmızı kalem açmış ki çöp kutusuna yapması gerektiğini çok iyi bilir. Ve klozette her yer kırmızı leke olmuştu odasına gittim konuşmak için sabah ütüleyip giydirdiğim üniforma yerlere atılmış üzerinde geziliyor. Masasının üstünü hiççç söylemiyorum bile. Empati kur diyen iç sesime küfür edip derin derin nefes alarak çıktım odadan balkona çıkıp çığlık atmayı o an çok ama çok istedim. Onu da yapamadım gittim klozeti tam 1 saat evde ne kadar kimyasal varsa boca edip ovaladım neyse ki çıktı. Sanmayın ki ben böyle krizdeyken Ela sessiz sakin oturuyor her saniye bacağımın dibinde "kız ona anne, söz dinlemiyor al kalemlerini bana ver" diye küçücük boyuyla aklınca bana gaz veriyor.

 Özellikle belirteyim burada önemli olan klozetin temizliği değil bir gece öncesi o kadar konuşmama rağmen 10 yaşında ki çocukla hala bir arpa boyu yol alamıyor olmam esas meseledir. Birde kabullenemediğim Yağız 3 yaşındayken bile çok derli toplu odası vardı 5 yaşındayken dolabında ki tişörtleri bile renklerine ayırıp yerleştirirdi. Küçükken böyle olup büyüdükçe düzeleceğine tersine döndü. Kafayı yiyeceğim çocuk mu sorunlu, yoksa yetiştiren büyüten olarak sorun bende bizde mi? Bu yaş grubunda ki bir çok çocuğun böyle olduğunu duymak yalan değil valla içime su serpiyor. Bir nebze olsun kendimi yargılamayı bırakıyorum.

 Bu yazdıklarımı okuyabilir diye korkmuyorum çünkü geçen hafta şubat tatiline kadar sürecek tablet cezası aldı. İlerde otursun bol bol okusun zaten :)

 Velhasıl 2 yaş sendromundan dert yanan anneler üzgünüm ama bugünler de geçecek üzülmeyin diyemiyorum lakin 2 yaş sendromu yaşayan da var evde o dönemi de iliklerime kadar yaşıyorum :) az daha sabredin sanırım 20.yaşların da umut var diyorum. (züğürt tesellesi)

 Ben içinde bulunduğum bu ruh halime annelik sendromu diyorum ara ara yokluyor idare edin artık :)

Not: Bazıları Yağız için aman küçücük çocuk odasını toplaması için bu kadar diretme diyorlar ama öyle bir şey yok sorumluluklarını ne kadar erken yaşta kazanırsa o kadar ileride kendisi rahat eder. Hele ki erkek çocuğuna bu kadar iş yaptırılır mı diyenleri duymuyorum bile.

Sevgiler,