EL YAZISI şart mı?

Fotoğrafta ki Yağız'ın duygu ve düşünceleri :)

Küçükken çok severdim güzel yazı derslerini. El yazısı yazmak bir tutkuydu benim için ve özene bezene yazardım. Doğru hatırlıyorsam 3. ya da 4.sınıfta başlardı bu ders.

 Ama şimdi ters düz olan eğitim sistemin de daha el ve kas becerileri yeni yeni oturan nesile el yazısı ile alfabe öğretiliyor. Google da baktım benim bilmediğim bir faydası mı varda milli eğitim bu kadar el yazısı konusun da diretiyor diye araştırma yaptım. Yok valla neden el yazısı diye araştırınca bir sürü şikayet yazısı okudum. Yani kimse memnun değil.

 Nasıl olsun ki? Oyun çağında ki çocuğun okula adaptasyonuna daha ilk günden parmaklarını zorlayarak köstek olunuyor. Bu zamane çocukları zaten başaramadıkları en ufak şeyde triplere giriyorlar, başarısızlığı hazmedemiyorlar birde okul hayatına böyle bir zorlukla başlayınca tam bir çıkmaza dönüyor.

 Çocuğu 1.sınıfta olup ta şikayet etmeyen veli yok sanırım. Yağız 1.sınıfa başladığın da ben hamileydim. Erken doğum yapmama sebep olacaktı çok şükür babası ile aştılar o dönemi ama sinir krizleri eşliğinde bitti resmen ödevler. Ödev değil değil daha yeni kalem tutan parmakların zorlanarak el yazısı yazma çabalarıydı onu ve bizi strese sokan. 7 yaşında olan çocuk daha o dönemde başladı sorgulamaya "tabletim de neden yazılar el yazısı değil??" "biz hep böyle el yazısımı yazacağız" açıklaması zor olan bu sorulara maalesef kimsenin cevabı yok.

 Sayfalarca verilen ödevler var bir de çok şükür bizim öğretmenimiz sadece tekrarcı yani eve çok ödev vermez 1.sınıfta da öyleydi şimdi de öyle ve asla 1.sınıfta ödevini yapamayana kızmazdı konuşarak ödev bilincini tüm öğrencilerine aşılamış bir öğretmene denk geldiğimiz için çok ama çok şanslıyız. Ama etrafım da görüyorum 1.sınıf çocuğunun elinde 7 yaprak ödev önlü arkalı 14 sayfa eder. 14 sayfa yazıyı o yaşta ki bir çocuktan beklemek doğru bir zihniyet değil bana göre. Evet bir okul öğretmen değilim ama bende çocuklarımın ilk öğreticisiyim. Yıllarca oyunun önemini, yaşına göre davranmayı öğretmeye çalıştım. Boyundan büyük sorumluluklar yüklemedim küçücük bedenine o yüzden bu kadar eziyet çekmelerine benim gibi hiç bir anne baba göz yumamıyor. Ve sadece mecburiyetten çocuklar zorlanmak durumunda bırakılıyor.
Ve bu nesil maalesef inanmadığı bir şeyi 4 yıl boyunca eziyet çekerek, zorlanarak yapmak durumun da bırakıldı ve bunun hesabını verecek kimse yok.

 Şuan oğlum 4.sınıfta ve hala kendi bile okumakta zolandığı bir el yazısı var. Seneye ne olacak biliyor musunuz? Ortaokulda el yazısı yok. Yani 4 yıl boyunca zaten anlam veremediği onu zorlayan, parmaklarının eziyet çektiği o günler havaya gidecek. Hayatının başka hiçbir kısmında kullanmayacağı el yazısı için 4 yıl bu kadar eziyet çekildiğine ve asla değmeyeceğine inananlardanım. Günümüzün bu kadar teknoloji ağırlıklı bir dönem olduğunu da göze aldığımız da ve sanal dünya da el yazısı kullanmadığını gördükçe koca bir gereksizlikten başka bir şey olduğuna inanmak çok zor değil.

 Yağız şuan büyük bir umutla seneye yani ortaokulda düz yazı yazacağı günleri bekliyor. Her ödevinden sonra ben el yazısı yazmada çok beceriksizim diye de kendini suçluyor. Seneye bu eziyetten kurtulacağı için bende çok mutluyum ve dua ediyorum ki Ela'nın ilkokula başlayacağı zamana kadar bu saçma el yazısı diretmesi kalkmış olur.

 Bu yazının bugüne gelmesi güzel denk geldi. Çünkü bizler evde tek bir çocuğa el yazısı yazdırmaya çalışırken değerli öğretmenlerimiz sınıfta çok fazla çocukla uğraşıyor. Emek harcamayanları, öğrencilerini aşağılayanları, çocuk kalplerin de derin yaralar bırakanları es geçiyorum ve bu değerli görevi hakkıyla yerine getiren tüm öğretmenlerimizin 24 Kasım Öğretmenler Gününü canı gönülden kutluyorum.

Sevgiler,