Benim derdim baska her çalışan annenin eve ve çocuklara yetememe gibi bir durumum söz konusu ,vicdan azabı hep vardır ama bu Ramazan ayında ben bunu çok fazla yaşamaya başladım. İşten çık eve git yemeği iftara yetiştirmeye çalış çocuklar özlemiş ilgi oyun kucaklaşma beklerken ben onları babalarına satmaya çalışayım derken iftar oluyor yemek ye topla derken hop saat 22:00 çocuklara doyamadan uyku vakitleri gelmiş oluyor ve ben vican azabından kahroluyorum.
Başlıyorum iç sesimle kapışmaya işe aramı vermeliydim, ev hanımı olsam dahamı iyidi yok yok boyle güzel saatleri olan işi nasıl bulurdum ki sonra ama Gülşah böylede çocuklar sana hasret büyüyor diyorum iyide ben çalışmaktan mutluyum ben mutluysam çocuklarımda mutlu olur degilmidir hep senin lafın hem ne diyordu uzmanlar pedagoglar cocukla tüm gün degil kaliteli zaman geçirebilmek önemli ee işte olmuyor hele Ramazan ayında hiç olmuyor halim kalmıyor bu tartışma ben sızıp uyuyakalana kadar devam ediyor.Dogal olarak tek rahatladıgım aktivitem olan kitaplarıma da elimi süremiyorum.
Sahurdu sabahtı derken aynı koşturma sil baştan yeniden başlıyor.Şanslıyım ki eşim feci derecede destek oluyor ama kadın milletiyiz işte yetmiyor yetmiyorr daha fazlasını beklemekte üzerimize yok.
Yazarken kendime hatırlattım da kendine gel Gulsah daha Ramazan ın başındayız bu neyin isyanı 11 ayın sultanı gelmiş tadını çıkar boşver herşeye yetişirsin bak çocuklarının,ailenin sağlığı çok şükür iyi daha ne olsun dimi ama...
Kısacı şimdilik kendimi bastırdım bir sonra ki dönemsel isyanımda görüşmek üzere ..
sevgiler..
Sizin de dediğiniz gibi sağlık sıhhat olsun da...
YanıtlaSilZaten hangimiz anne-babasıyla istediği kalitede bir iletişim yaşamıştır ki? Hepimiz şikayet ederiz bizimle fazla ilgilenilmemesinden.
İnsan kendisi mutlu olursa ailesi de mutlu olur. Ya da en azından böyle olması gerektiğine alışır.