Duygu Sömürüsü

Kendin de en sevmediğin özelliğin ne deseler? Yapılan her duygu sömürüsüne inanıyor olmam derim. Yaşadığı en ufak şeyi dram mış gibi anlatanlara kendimi kaptırır ve çok üzülürüm.

Gel karşım da ağla en az senin kadar ağlarım yetmez bir de senin derdini kendi derdim gibi üstlenir geceleri uykum kaçar dertsiz başıma dert edinirim.

Acıklı bir bakışa kanarım mesela içim parçalanır.

Hele ki kucağın da bebeği ile dilenen bir kadın görsem haykırırcasına ağlamak isterim.

Dizi izlerken bir anne ağlasa, bir evlat zulüm görse gerçekmiş gibi içten içe ağlarım.

Çocuklarım hastayken naz yapsın ya da düştüklerin de acıyan yerini öpmemi istesin aklıma çocuk esirgeme de ki kimsesiz çocuklar gelir onlara hastayken kim bakıyor ya da düştüklerin de yaralarını kim öpüyor sarıyor diye beynim de milyon tane soru döner onlar içinde dua ederken bulurum kendimi.

En çok hatalarımı duygu sömürüsü yapanlara kandığım zamanlar da yaparım. Bunu 32 yıldır bilirim ve bir arpa boyu yol alarak kendimi iyileştiremem.

Tipik balık burcuyum ve herşeye ağlayabilirim hele karşım da biri ağlarsa vallahi onu bastırır ben ondan daha çok ağlarım :)

Bunları neden yazdım bilmiyorum. Geçen hafta eşim ufakta olsa dizinden bir ameliyat geçirdi. Çoğu arkadaşım yanımdaydı telefonla bile destek oldular. Ama bazıları ise bir mesaj bile yazma gereği duymadı. Oysa ki içlerinden bazılarına ciddi fedakarlıklar yaptım. Karşılıklı değil tabii ki ama insan böyle günlerde bekliyor işte. Kendime kızdım sonra kimse için kendini hırpalamayacaksın dedim. Dedim de işte huy bu düzelir mi bilmem.

 Yeni bir yıl gelirken kendi kendime kararlar aldım. Beni üzen insanları çok fazla hayatımda tutmak istemiyorum. Sadece kendi egoları için beni arayıp soranları da bir elemeden geçirmek istiyorum. Bazıları için harcadığım vicdan azabı saatlerimi hayatımdan söküp atma gibi planlarım var. Bir köşeye koyup hepsini unutayım diyorum. İşlerine gelince ortaya çıkarlarsa yüzlerine birde ben gülüp arkamı dönmeyi deneyeceğim.

 Deneyeceğim diyorum hala kesin konuşmuyorum çünkü bu garip bir huy türü ve biliyorum ki çoğunuz da da mevcut. Kolay kolay da değişmediğini bilirsiniz. Ama zamana çok güvenirim ben; her yaraya kabuk bağlatır, her vicdanı susturur, her haksızlığı karşılıksız bırakmaz ve her an içinde ki çocuğu biraz daha büyütür. Büyüdükçe değişmezsin belki ama akıllanır kendine başka yollar çizmeyi öğrenirsin. Bunun da en büyük yardımcısı zamandır.

 Aslında anne olduğum ilk yıllar da belirlediğim bir mottom var ÖNCE BEN bunu her zaman hatırlattım kendime gözümün gördüğü her yere de yazarım bloğum da da çokça kullanırım hatta bloğumun sağ tarafın da açıklama kısmımda da var çok da faydası gördüm. Her bunaldığım da derin nefes alıp ÖNCE BEN diye tekrarlarım. Kabul ediyorum ki annelik serüvenim de daha çok uyguladım etrafımda ki insanların yüzüne karşı önce ben diyemedim ama deme vakti gelmiş gibi görünüyor.

 2016 için kendime yol listeyi hazırlayacağım belki canım sıkıldıkça bakar hedeflerime sahip çıkarım ;)

Sevgiler,