Çocuklara (ZORLA) Yüzme Öğretmek

Düşünüyorum da hiç bir zaman suyu, denizi seven biri olmadım. Aksine hep korktum hala yüzerken ayağımı yere basma ihtiyacı duyarım. Yersiz panik olma durumlarım çok sık var. Karşıdan izlemeyi severim huzur verir o ayrı.

Denizde korkusuzca yüzen insanlara her zaman özenmişimdir. Denizden babam çıksa yerin diyenlere de hep hayran kalmışımdır. Ben denizde ki tüm canlılardan korkarım ve onları yemeye kıyamam bırakalım onlar suların görünmeyen kısımların da kalsınlar :) ve tabii ben hiç görmeyim.

Neden böyle diye çoğu zaman düşünüyorum. Çocukluğumu hatırlıyorum yazlığımız yoktu. Yazın bir kaç sefer Bursa etrafında bulunan denizlere sülalecek günü birlik giderdik. Toplasan bir kaç saat girebildiğimiz denize daha kum ve suyla haşır neşir olamadan aile de ki yüzme öğretmeye can atan aile büyükleri tarafından ne olduğunu anlamadan bir kaç sefer suyun içine sokup çıkarılmışlığım var. Aynı muameleyi gören kardeş ve kuzenlerim de mevcut. Suya sokup çıkarıyorlarsa yine şanslıyız. "biliyormusun eniştem beni denizde derin bir yere attı ve bıraktı bende çırpınıp yüzme öğrendim" diyen arkadaşlarım vardı. Korku filmi izler gibi arkadaşlarımı dinlerdim ya bana da yaparlarsa diye bir sonra ki denize gittiğimiz günlerde değil kumda oynamak nereye saklanabilirim acaba diye hesaplar yapardım. Eee tabii günübirlik bir deniz gezmesi yapıyoruz bırakalım kendileri alışsın diyecek vakitleri yok onlar da haklı bir günde yüzücü yetiştirmek böyle bir şey :) Sırf bu korkum yüzümden arkam aileme dönük bir şekilde doya doya kumda oynayamadım. Ya arkamdan sinsice yaklaşırlarsa...

Şimdi aileler bilinçli böyle şeyler yapmıyorlar diye düşünürdüm ama bu sene ki tatilimde denk geldim. Çocuk daha sahile indiği gibi anneannesi ya da babaannesi bilmiyorum artık 2dk da çocuğu soydu ve kolluklarını ( neyse ki taktı) takıp dedesinin eline tutuşturdu ve " dedesi al bakalım taaa oraya dubaların yanına götür sal bırak yüzsün" dedi. Dede de aldığı komutu çocuğun çığlıkla ağlamalarına karşı uyguladı.

Yok müdahale etmedim tabii ki ama izledim kendi çocukluğumu gördüm neyse ki kollukları var diye düşündüm.

Gidip teyzeye soramadım ama ne gerek var böyle bir şeye? diye sürekli kendime sordum. Neden bir insan daha kendini ifade bile edemeyen bir varlığa bu korkuyu yaşatır?

Kurslara zorla götürülen çocuklar da var. Suyu sevmek böyle zorla öğretilecek bir şey değil ki. Önce alışması için zaman tanımak sanırım insanlara çok zor geliyor. Ya da ötekinin çocuğu korkmuyor yüzüyor benim ki neden yüzmüyor kaygısı da olabilir. Bilemeyiz...

Yağız 6 yaşına kadar kuma basmadı. Ne elini sürdü ne ayağını zorlamadık baktık tiksiniyor kendi haline bıraktık. Daha şimdi şimdi kuma kendini falan gömüyor şaşırıyoruz. Kumdan dolayı denize de girmek hiç istemedi 1 haftalık gittiğimiz tatillerde havuz da oynaya oynaya yüzmeyi benimsedi. Artık denize de giriyor. Ela daha korkusuz deniz, kum, havuz fark etmiyor. Ama kafasını sokmaya korkuyor. Geçen havuzda bir kadın yanıma geldi ve Ela için "arkasından yavaşça kafasını suya batırıver alışır hemen" dedi. Bir an için karşımda ki kadını beni çocukken arkamdan yakalayıp suya atan amcammış gibi gördüm ve kadının kafasını zorla suya sokmamak için kendimi zor tuttum. Ama tuttum yani :) Tabii ki kadına cevap vermedim ve yanından uzaklaştım. Şaka gibi...

Umarım bu şekil bir yüzme eğitimini benimseyen büyükler ve ebeveynler bu yazımı okurda yaptıkları yanlıştan acilen dönerler. Yıllarca çocuklarınız da korku ve hasar bırakmamak için doğal eğitim yöntemlerini kullanmakta fayda var. Yoksa ilerde çocuğunuz yüzme öğrense bile benim gibi denizden huzuru sadece karşıdan izlerken bulur benden söylemesi :)

Sevdiğim bir sözle yazımı sonlandırayım;
                                  ZORSA SEV,  AMA SEVMİYORSA ZORLAMA