Analık Halleri Diyelim...

Annelik süreçlerinde en yorulup yıprandığım konulardan bir tanesi "anaokuluna başlama süreci" diyebilirim.

Evet Ela 1 Eylül de okula başladı. İlk gün hiç sıkıntı yaratmadı hatta bahçede bekliyordum yarım günde alırız diye düşünüyordum tam gün okulda kaldı ve evde öğlen uykusu uyumayan çocuk orada uyudu. 2.günü sabah ağladı ama en azından okula koşarak gitti diye sevindim.

Ama araya hafta sonu girdi ve her gören "aa okul nasıl?, öğretmenini sevdinmi?, arkadaşlarının adı ne gibi sorular sorunca bizim ki okula gitmeyeceğim demeye başladı. Ve bugün evden de ağlayarak çıktı. Babası bıraktı ama ortalığı ayağa kaldırmış. Bu kadar ağlamasını hiç beklemiyordum.

Eminim şuan susmuştur ve sınıfa adapte olmaya çalışıyordur.

Ben nasılım? BERBAT neden çünkü analık duygularıma söz geçiremiyorum. Çocuğuma güveniyorum, seçim yaptığım okula güveniyorum, çalışıyor olmamla alakası yok evde de olsam artık okul zamanıydı gibi tesellilerim bazı noktadan sonra işe yaramıyor. Kendimi bıraksam bağıra bağıra ağlarım.

Hafta sonu Ela ile Neşe Erberk Anaokulunda bir etkinliğe katıldık. Neşe Erberk te oradaydı ve konuşmasında "çocukların hazır olup olmamalarından değil annelerinin hazır olmamasından korkuyoruz" dedi. Ve ekledi annenin yüzünde okula bırakırken telaş varsa çocuk bunu anlıyor ve "annem buraya güvenmiyor demek ki" mesajını alıp tedirgin olabiliyormuş.

Doğrumu diye kendimi sorguluyorum evet doğru :) Çünkü Ela'nın yeterince hazır olduğundan eminim. Bu kış anneannede fazlaca köreleceğinden ve yoğun sevgiden şımarmanın dibine vurma aşamasına geçtiğini çok iyi görebiliyorum.

Yüzümde ki endişeye gelince bence iyi saklıyorum gayet metanetliyim ama durduk yere çocuğa sarılıp sarılıp burnumu çekiyorum. Okulda bunu yaptık deyince bir daha sarılıyorum. 1 hafta önce odasında yatağında uyusun diye uğraşırken şimdi koynumda kalsın diyorum hiç endişeli halim yok değil mi? Allah için çaktırmıyorum :)

Velhasıl ne yere ne göğe sığamıyorum. Kalbim sıkışıyor. Boğazımda düğüm oluşuyor.
İçtiğim suya bile ağlayasım var "acaba suyunu içtimi"
Ağzıma yudum atacağım duruyorum "acaba o yedimi açmı"
Tuvalete gidiyorum kapıda duruyorum "acaba tuvaletinin geldiğini söyledi mi yoksa tutuyormu" (şaka değil ilk gün sabahtan akşama kadar tutmuş)

Çocukların bu dönemlerinde soğuk kanlı olabilen anneleri alnından öpüyorum. Lakin benim bu duygu seliyle sınıfı geçmem mümkün değil. Dilerim bu evre yarı ömrümü bitirmeden en kısa sürede Ela nın okula adapte olması ile son bulur. Daha bunun gösteri de ağlama evresi var :)

Bayramdan sonra da Yağız'ın ortaokula başlama duygu seli var ona çok pis hazırlandım.

Bazen kızıyorum kendime endişelerime çok fazla kendimi kaptırdığımda evlat acısı çeken analar geliyor aklıma ya da çocuklarının sağlığı ile uğraşan anne babaları düşünüyorum. Ya da yeter ki koşsun, yürüsün, konuşsun gibi duaları olanlar aklıma geliyor. Utanıyorum kendimden ancak böyle silkelenip derin nefes alıyorum. Rabbim önce sağlık versin.

Annelik halleri işte bunlar adını bir türlü konduramıyorsun ve çoğu zaman kendini bile anlamıyorsun.

Bu arada dün evliliğimizin de 11.yılını geride bıraktık. Sadece 1 yılımız çocuksuz geçti Yağız ile birlikte büyüdük desem yalan olmaz. Dilerim daha uzunnn yıllar önce karı koca sonra da anne baba olmaya devam ederiz.

Not: Sosyal medya da Neşe Erberk Anaokulunda ki etkinlik fotoğraflarımızı gören arkadaşlarım Ela'nın okulu da orası diye mi sormuşlar. Hayır değil çünkü biz Ela'nın kaydını çok önceden yaptırıp parasını ödemiştik. Neşe Erberk Anaokulun da da aklım kaldı diyebilirim. Okulun içinde her şey çok ince düşünülmüş ve çok tecrübeli alanında uzman öğretmenleri var. Ela'yı parktan çok zor çıkarttık. Evime olan mesafesi uzak olmasa önümüzde ki yıl için kesin düşünebilirdim.

Sevgiler,