Çocuklar Neden SIKILIR

 10 yıldır anneyim ve çocuklarımın ağzından "anneee" kelimesinden sonra en çok duyduğum sözcük "SIKILDIM".

 Hafta sonu arabaya bindik herkes koltuğuna bağlandı daha otoparktan yeni çıkıyoruz. Ela "anne ben sıkıldım" dedi. Nasıl ya?

 Pazar günü evde keyif yapmak varken kahvaltıdan sonra "nolurrr dışarı çıkalım" diyen çocukları dinleyip sırf onlar eve kapalı kalmasın eğlensin diye apar topar evden çıkıyoruz ama küçük hanım daha arabaya bindiğimiz an "sıkıldım" diyor. Kızım parka gidiyoruz al kitabınla oyna desem de yol boyu takılmış plak gibi "sıkıldım" dedi.

 Yağız Ela bu kadar sıkıldım dediği için sanırım eskisi kadar sık kullanmıyor bu kelimeyi ama onun da sıkıldığını evdeyken sakin sakin dibime yanaşmasından anlıyorum. Tabii büyük olduğu için git odanda kitap okuyup özet yap dediğim de bir nebze de olsa sıkılma süresini aza indirebiliyoruz. Ya da ver eline tablet bak bakalım tüm gün sıkılıyormu? Ama işte mükemmel ebeveyn olma çabamız var ya tv ve tabletten uzak tutuyoruz.

 Yağız daha kontrol edilebilir durum da ama Ela maalesef hep bir etkinlik peşinde. Saklambaç oynayalım, puzzle yapalım, hamur oynayalım derken yine de sıkılacak mutlaka zaman bulabiliyor.

 Hele ki çocuksuz misafir gelsin aman Allah'ım sıkılıp nasıl dikkat çekmeye çalıştığını anlatacak kelime yok. Sonuç misafirim Ela ile oynuyor ben yalnız takılıyorum.

 Ben çocukluğumu hatırlıyorum da misafir gelince mum gibi olurduk. Hatta bir gün önceden annem temizlik yaptığı için evde olağanüstü hal ilan edilir kimse gıkını çıkaramaz eline ekmek alamazdı. Binbir tembihle de misafir geldiği zaman sessizce bir köşede oyun oynardık. Yine de hiç sıkıldığımı hatırlamıyorum.

 Ama bizim annelerimizin bu dönemde ki gibi hadi gel kızım birlikte vakit geçirelim, sinemaya gidelim, evde o kaseden bu kaseye montessori etkinliği yapalım, tel süzgeçe çubuk makarna batıralım diye kendini paraladığını hiç hatırlamıyorum. Yani hiç mükemmel olma çabaları yoktu. Şimdi ki anneler olarak biz yeni nesile ayak uydurmaya çalışıp hep bir tık üste çıkma derdindeyiz. İyi giyinsin, güzel vakit geçirsin, yüzü gülsün, aman ağlamasın derken ipin ucunu kaçırıyor gibiyiz.

 Hele ki benim gibi çalışan anneler aşırı yüklenilen vicdan azaplarını rahatlatmak için hadi bir oyuncak alayım sevinsin ya da o kadar yorgunluğa rağmen yatana kadar oynayım da kaliteli vakit geçirmiş olayım stresine çok fazla giriyoruz.

 Düşününce ne gerek var bu kadar kasmaya diyor insan ama maalesef uygulaması yani annem gibi anne olabilmem bu şartlar altında mümkün değil. Çünkü zamane çocukları da benim çocukluğum gibi değil.

 Şöyle bir düşünüyorum da kızdığım da bir terlik fırlatsam mazallah psikolojisi bozulur gururu zedelenir ileri ki yaşlarına kalacak hasar kalır. Seçme hakkını elinden alsam ben önüne ne koyarsam yiceksin, ne alırsam giyeceksin falan desem öz güveni kaybolur. Öyle insan içinde "sen büyüklerin işine karışma" desem birey olduğunun farkına varmaz hopp yine psikolojisi bozulur. Yeni nesili biz mi böyle yaptık yoksa 21.yüzyıl mı bizi bu hale getirdi pek emin değilim.

 Tek bildiğim özgüveni tavan yapmış evlat yetiştirmek hepimizin boynunun borcu olmuş durumda :) Hal böyle olunca da "çocuklar neden sıkılır" diye düşünmeyi bırakıp sıkılan çocuğu acaba daha nasıl oyalarım diye çözüm bulmakta fayda var lakin bu zamane çocuklarını başka türlü susturmak çok zor.

 Büyüklerin deyimiyle "çak ağzına 2 tane" diyerek öneri de bulunamıyorum çünkü ağza çakmak büyük bir şiddettir :)

 Sevgiler,