Anne Olduktan Sonra Mutluluk Anlayışı

Anneysen eğer yeri geliyor oturup mutluluk anlayışını bile sorgulaya biliyorsun.

Evlenmeden önce mutluluk anlayışım sanki daha sıradandı. Kendimce küçük şeylerden mutlu olabilirdim. Çok çalıştığım bir dersten yüksek not almam bile bütün gün ağzım kulaklarım da gezmeme sebep olurdu içimden bir ses de demezdi ki saf ne seviniyorsun zaten çalıştın da bu notu aldın. O zamanlar iç sesim en mutlu olduğum anlarda asla çıkıp kafamı karıştırmaz mutluluğuma gölge düşürmezdi. Sanırım bu büyüdükçe olan birşey içine şeytan kaçması gibi bir durum oluyor. Masumluk belli bir çağda içindeki melekle birlikte uçup gidiyor.

Evlendikten sonra eşimin ağzından çıkacak olan tek bir güzel söz bile en büyük mutluluk kaynağım olmuştu. Hemen belirteyim seni seviyorumu bile söylemeye gerek duymayan seviyorum ki evlendim diyen bir erkekle evliyim. Neyse ki zamanla bunun bir kadın için önemli bir sözcük olduğunu öğrendi.(çok şükür) En azından artık yılda 1-2 kere söylüyor :))) Tesellim ev işlerinde on numaradır bu bana yetiyor :) Neyse konu bu değil şansımı zorlamayayım. Yaptığım yemeğe güzel olmuş denilmesi, sofra toplarken yardım edilmesi gibi sıradan her hareket mutluluk sebebim olarak sıralandı. 2 ay sonra hamile kaldım artık güzel sözlerin önceliğini bana karşı hareketler, davranışlar aldı. Annem bana yemek yollarsa havalara uçabilirdim ( hoş hala öyle) eşim evi süpürmüşse ooo beni düşünüyor değerliyim mesajının kralıydı bu. Ve tabii ki karnımda ki meleğin minik tekmeleri herkesin verdiği mutluluğun 2 katını verirdi. Doğdu kokusuyla mutlu oldum. Sonrasında tüm mutluluk anlayışıma yeni doğmuş bebeğim yön verdi. Çevrenin bana verebileceği en büyük mutluluk eşimde dahil sadece destek olmaktı.

Şimdi iki çocuklu anneyim mutluluk anlayışım daha da bir başkalaştı. Evet hala kadınım eşimden güzel sözler duymaya ihtiyacım var her özel günün kutlanması değil ama doğum ve evlilik yıl dönümlerinin kutlamasını hala severim. Ama öncelik olarak mutluluk sebeplerim çocuklar oldu. Kabız ise kakasını yapmasına sevinirim, hasta ise iyileşmesine mutlu olurum, deliksiz uyumaları hele en büyük mutluluk sebebim. Hiç bir şey olmasa da hepimiz aynı ortamda sorunsuz zaman geçirebiliyorsak bu bile mutluluk veren sebepler arasında oluyor. Ya da ara ara aman onlar mutlu olsun ben mutsuz olmaya razıyım diye uç noktalara gelinebiliyor.

Mutluluğu çok çok insanlarda aramıyorum eski gibi değil yani ailem bir kaç dostum yeterli. Başını sokacak bir ev, ocakta pişecek bir yemek gibi daha ailevi duygulara kaydı mutluluk anlayışım.

Huzuru en başa koyuyorum çoğu zaman gerginlikle, koşturmayla bazı zamanlar koca ile feci kapışıyoruz. Huzursuz olunca o ev bir acı oluyor hiç bir şey mutluluk vermiyor gibi geliyor. Ve çocuklar her şeyi anlıyor. İşte o zaman tüm mutluluk anlayışımı tüm mutluluk beklentilerimi gözden bir daha geçiriyorum. Hiç bir şeyimiz dört dörtlük değil. Ve çocuklar haricinde hiç bir şey vazgeçilmez değil. Kocayı gömmüş olmayım ama mutluluk yolculuğuma ilk yön verenler sadece çocuklarım oluyor. 2.sıraya eş 3. sırada anne-babam sonra kardeşler dostlar vs gelir diye düşünüyorum.

Boğazda bir evim, son model arabam gibi spesifik şeylerde tabii ki mutlu eder hayır da demem :) ama bunların artık mantıklı şekilde hayalini kurar biçimdeyim. En azından bazı kendini bilmezler gibi oturduğum yerde çalışmadan rezidans, yazlık gibi hayaller kurmuyorum :) Yani bunlar mutluluk anlayışım da belirgin bir yer tutmuyorlar.

Toparlayacak olursam; mutluluk anlayışını insanın yaşı kadar edindiği tecrübeler ve sahip oldukları büyük etken ama hepsinden önemlisi de bu dünyaya bir can getirmek ve onu hayata hazırlamak insanı bambaşka hayallere, sorumluluklara ve mutluluklara itiyor.
Önce önceliklerin değişiyor sonra mutlu olma sebeplerin.
Önce hayatın değişiyor sonra ise sen değişiyorsun.
Ama anne olduğun gerçeğin bir kere anne olduktan sonra hiç bir zaman değişmiyor.

Not: Akşam eve gittiğimde ev silinip süpürülmüş olsa yemekler yapılsa sofra kurulmuş olsa bu da beni bambaşka bir boyutta mutlu eder :)

Sevgiler,