Bir Türlü Mutlu Olmayan Çocuklar

Çocuk büyütürken kendime en çok sorduğum soru"acaba mutsuz çocuklar mı yetiştiriyoruz?"oldu. Çünkü küçükken her şeye yüzü gülen çocuk ilkokul itibariyle ne yapsan mutsuz oluyor.

Bakıyorum etrafımda Yağız ile aynı yaş grubunda olan bir çok çocukta aynı durum var. Ne yalan söyleyim bu bana teselli oluyor demek ki buda bir süreç diye düşünmemi sağlıyor. Yani panik olmaya gerek yok.

Panik değiliz tamam ama o mutsuz ise hepimiz mutsuzuz. Adam bi şeyden memnun olmadıysa ev halkını topluca mutsuzluğa sürüklüyor.
Her istediğini alamam diyorsun almazsan alma diyor surat asıyor gidiyor odasını dağıtıyor (yine kendi toplamak zorunda kalıyor)
Tablet ile oynama süren bitti diyorum başlıyor karşılık vermeye asla "tamam anne" lafı yok. Yine surat yine kapılara çarpa çarpa odaya gitmeler.
Uykusu var belli dayanamaz Yağız uykusuzluğa hadi yat istersen artık diyorum "uykuma da mı karışacaksın diyor" yine bir asi haller, yine bir kendi kendine söylenmeler sonuç yine odaya kapanma.
Bazende hiç yanıt vermiyor ben anlatıyorum öyle karşımda tepkisiz duruyor "oğlum cevap versene" tık yok. Çocuğuna vuramayan annelerin kendi saçını başını yolmaları garanti olan bir davranış şekli.
Bir yere mi yetişeceğiz illa arıza çıkaran Yağız olur. Kıyafet kavgası yapmadan asla evden çıkmaz. Çorabın bile uyumlu olması lazım ki yüzü asılmadan evden çıksın.
Sevinecek diye bir hediye alsak belki bu renk istemeyecektim neden bana sormadan aldın diyor ve 5 karış suratı ile sen o hediyeyi aldığına pişman oluyorsun. Tabii ki artık hediye almıyorum birlikte seçiyoruz daha sakin oluyor.
Bir ara bulaşık makinasını boşaltmak benim görevim dedi ve sürekli o boşaltıp yerlerine yerleştirdi ben ellediğimde kızdı bağırdı peki dedim canıma minnet geçen yine makina bitti boşaltacakmısın oğlum dedim valla bir sopa yemediğim kaldı.
Neyse ki tek kızdığı kişi biz değiliz. Kendi kendine de kızıyor resim çizmeyi becremesin ya da oynadığı bir şeyi kazanamasın kendine söyleniyor söyleniyor yine odasına gidiyor.
Bir bakıyorum ben süperim, yaparım, ederim modun da bir bakıyorum ben bunu beceremem, asla yapamam moduna geçmiş. Gaz versem bir türlü sesimi çıkarmasam bir türlü.

Hatırlıyorum da bende evde kime kızsam gider annemlerin yatak odasına kitlerdim kendimi sinirim geçene kadar yazı yazar, kitap okurdum. Tabi benim bu dönemim lisedeydi böyle ilkokulda kapı çarpacağım, anne babama ters cevaplar vereceğim mümkün değil. Ama sofrada yüzü asık çok oturduğumu bilirim. Sessizce anne babamın bana söylenmesini dinlerdim ama içimden gülmek gelmiyor neden zorla gülmemi istiyorlar diye de düşünüp dururdum. (Bu arada geçmişi hatırlama hafızam çok çok zayıftır ama bunlar gibi bazı sahneleri çok iyi hatırlıyorum.)

Yeni nesili artık iyice kabullenmiş, bizlerden farklı olduğuna inanmış bir toplumuz. Onlara göre davranmayı pek beceremesekte en azından çabalıyoruz.

Bazen Yağız gibi düşünmeye çalışıyorum. Bazen de paralama kendini zamanla normale döner diyorum. Ama bir anne olarak çocuğu mutsuz görmek huzursuz ediyor.

Bir arkadaşım böyle davranan oğlu için kendini suçladığın da ne demek istediğini anlamadım ve sordum. "Ben çalıştığım için böyle bu çocuk bana inadına yapıyor her şeyi" dedi. Hayır ev hanımı olan arkadaşımızın da oğlu böyleydi diye hatırlattım. Böyle düşünen varsa hemen vazgeçsin. Çalışan anne / çalışmayan anne diye bir şey yok. Yaşlarına göre farklı dönemlerden geçen çocuklar var sadece buna odaklanmak yeterli.

Yağız 10 yaşın da bulunduğu dönem son çocukluk denilen bir dönem internette açıklaması şöyle;
Kız çocuklarına 6-11 yaş, erkek çocuklarında 6-13 yaş arasında bu
dönemde çocuğun gelişim evresinin olmadığı, zaman zaman iniş
çıkışlarla dolu olduğu görülür. Son çocukluk döneminde giren çocuk,
dengesiz, kurala karşı olan, isyankar bir tutuma girer. Bir geçiş
dönemini oluşturan bu yaşta, bedensel ve ruhsal kaynaklı bazı temel
değişiklikler dikkati çeker. Arkadaş gereksinimi ilk çocukluk evresine
göre artmış, tek başına yada ikili oyunlar önemini yitirmiştir.
Arkadaşlar ilişkileri çocuğa, toplumsal yaşamda uyumlu bir birey
olmayı, işbirliğini öğrenirken, aynı zamanda ona, kendini ve
başkalarına saygılı davranmayı, haklarını korumayı, yarışmayı önder
olmayı, yönetmeyi, sorumluluk almayı öğretir. Son çocukluk döneminde
aşırı duyarlılığın yanında görülen bir başka özellik de, kolay
etkilenmedir. Bu dönemdeki çocuklar, kendi arzularının öteki
çocukların doğrultusunda olduğu inancındadır. Bu onların guruba kabul
edilmelerini kolaylaştırır. Yaşam süreci içinde belki de hiçbir
dönemde rastlanmayacak düzeyde kolay etkilenme, son çocukluk evresinde
görülür. (Yavuzer, 1999; Schenk ve Danziger 1977)
kaynak

Bunları özellikle yazıyorum ki aynı süreçten geçen çocuklarınız varsa bilin ki yalnız değilsiniz ve asla bizim yüzümüzden böyle değiller. Yapabileceğimiz tek şey nasıl sabırla uykusuz gecelerin bitmesini, kendi kendine yemek yiyebilmesini, yürümesini, konuşmasını, büyümesini beklediysek bu dönemin de geçip gitmesini öyle bekleyeceğiz.

Sevgiler,
İnstagram; @gulsahonen