İki Çocuk Zor Mu?

Bloğuma uğrayan okuyucuların çoğu; google dan beni iki çocuk zor mu? / kardeş şart mı? kelimeleriyle buluyor.

Daha önce kardeş şart mı diye yazı yazmışım fikirlerim aşağı yukarı aynı ama bu yıl daha koşturmalı, daha yorucu bir döneme girdiğimiz için geçen yıl ki kadar "aaa kesin olmalı", "kardeşsiz çocuk olmaz" gibi diretmelerim yok :)

Neden böyle düşünüyorum hemen sırasıyla yazayım;

Maddi durum;
Bu yıl Ela özel kreşe başladı. Her ay ciddi bir okul ödemesi var. Devlet kreşine veremezdim çünkü saatleri mesai saatlerime uymuyor. Sadece Ela değil devlet okulunda olmasına rağmen Yağız'ın da masrafları var. Hafta da iki gün dil kursuna, hafta sonu da futbol kursuna gidiyor. Mecburi değil tabii ki ama kreş zamanından beri öğrendiği ingilizceyi unutmaması ve en az bir tane sporla uğraşması onun açısından iyi oldu. Aile bütçesi yerle bir oldu o ayrı :) Tek çocuk olsa veririm ortaokul için özel okula yarım gün evde yalnız ne yapıyor diye düşünmeden işime bakarım. Ekstra dil kursu, ekstra sporu için maddi manevi koşturmam. Eğitim anlamında özel okul hiç düşünmedim ama sırf bu tam gün konusu için ister istemez bunları düşünüyorum. Kafam daha rahat olurdu. Bu arada karşıdan doğur sen "Allah rızkını verir" diyen büyüklere sevgilerimi iletiyorum.

Eşlerin ortak kararı;
Valla bu çok önemli çünkü en ufak krizde 2. çocuğu istemeyen taraf isteyen tarafa hemen "çocuk çocuk diye sen tutturdun uğraş bakalım" diyebilir. Neyse ki bizim ortak kararımızdı kimse kimseye çamur atamıyor. El mahkum ortaklaşa duruma müdahale ediyoruz. Hatta Ela sağ olsun aşırı babacı her şeyini babasına yaptırıyor.

Her şeyi başa sarmaktan korkmak;
Ben bundan şikayetçi değilim. Çünkü Yağız'ın bu yaşları ile Ela'nın bu yaşları çok farklı. İki ayrı karakter ve iki ayrı süreç. Bebek özlemiyle 7 yıl aradan sonra hamile kaldığım için hiç şikayetim olmadı. Hatta zor gelmiyor araları fazla olduğu için daha unuttuğun dönemlerin tadını çıkarıyorsun. İlk çocukta acemilikte bir çok şeyi farkına varılmıyor ama ikinci çocuk da her dönemi sindire sindire yaşıyorsun.

Tahammül seviyeniz;
İşte en önemli konulardan biri bu :)Yaş geçtikçe, işler arttıkça, fazlaca insanla muhatap olmak zorunda kaldıkça, yoğun mesai saatleri oldukça tahammül seviyeniz sıfırın altına inebiliyor. Yeri geliyor çocuğunuzu bile gözünüz görmüyor. İşte o anda evde ilgiye muhtaç iki çocuk olduğunu düşünün en vicdanlı, en zorlu, kendinizi en suçlu hissettiğiniz anlar işte o zaman başlıyor. Yetememek duygusu tahammül duygunuzu dahi bastırıyor. Aslında onların hiç bir suçu olmadığını düşünerek kendinizi daha çok strese sokuyorsunuz. İnsan hayatının yarısı hastalık gibi bir derdi yoksa tahammülsüzlük duygusunun yoğunluğundan dolayı bitiyordur benden söylemesi :)  Aşırı sinirli bir yapınız varsa, strese hiç gelemiyor durumuna geldiyseniz kimseye güvenerek ve sırf başkaları için ikinci çocuğu yapmaya kalkmayın. Kendinize de çocuklarınıza da büyük haksızlık etmiş olursunuz.

İlk çocuğunuzun yaşı ve kardeş istemesi;
Daha öncede söyledim; ben kardeşler arası az yaş farkına karşıyım. Anne çalışıyor olsun ya da olmasın vücudun, hormonların, psikolojinin düzelme süresi vardır ve bu süre dolmadan tekrar hamile kalmak en başa sarmak anneye çok iyi etki etmiyor. Büyüdüğünde rahat edersin diyorlar ama çocuklar kendini kurtarana kadar annede bırakılan etkiyi kimse düşünmüyor. Çelik gibi sinirlerim var bana bir şey olmaz diyenlere saygım sonsuz. Kaza ile hamile kalana da lafım yok ama benim tecrübelerime göre çocuklar arası en az 5 yaş olmalı. Kardeş kıskançlığı her yaş grubunda illa oluyor. Yağız Ela doğduğunda 7 yaşındaydı bana çok yardımcı oldu hiç kıskançlığını görmedim yapı olarak da sakın bir çocuk ve duygularını fazlasıyla gelir söyler ama Ela kendini ifade ettiğinden bu yana için için onu kıskandığını görebiliyorum. Sürekli kendisini sanki Ela ile yaşıtmış gibi kıyaslamaya başladı. Yani kıskançlık küçükken yoktu artık olmaz denilebilecek bir konu değil. Büyüdükçe de meydana çıkabiliyormuş onu da öğrenmiş oldum.

Aklıma gelenler bunlar. Okulların açılması ile birlikte fazlaca isyan eder oldum. Ev işlerini en son plana atmış olsam da yemek gibi bir rutinim var. Birde sabah evden çıkma koşturmamız var ki 12 saatlik mesaiye bedel :) Akşamları da çocuklar ayrı ayrı ilgi bekliyor. Ela'nın derdi oyun, Yağız'ın derdi oturup sohbet ederek gün içinde olanları anlatabilme isteği. Kişi başına bir çocuk düşse de yeri geliyor ikisi de aynı anda anneden ilgi isteyebiliyor. Ya da ikisi de aynı anda babaya sarabiliyor. Ve ben kendimi ister istemez ev işleri için asla değil "acaba çocuklarıma yetebiliyor muyum" sorusunu soruyorum. Elbette mükemmel olma çabam yok ama kendi isteğimle iki çocuk dünyaya getirdiysem onların kendi hallerinde büyümelerini istemiyorum. Gözümden kaçırdığım sorunları olsun istemiyorum.

Bu yıla kadar ikinci çocuk için yorumum "uykusuzluk çok zor" olurdu ama bu sene tepe taklak oldum. Büyüdükçe işler daha bir karışıyor zevkli yanları olduğu gibi özellikle anneler için zorlu yanları da artıyor. Eşimden yardım istediğim kadar Yağız'dan da yardım istiyorum. Ev işlerinde hepimiz ortak çalışıyoruz. Yer yer hepsinin isyan edip hiç bir iş yapmadıkları da oluyor o ayrı bir konu :)

Bu konu da aslında daha söylenecek çok şey var. Ve bugün böyle düşünürken çocuklar büyüdükçe fikirler değişebiliyor. Bana "eşim çok fazla ikinci çocuk istiyor ama ben hastayım kızım çok küçük sizce ne yapayım " mail atan bile oldu. Bu insana yorum yapamam ki hastayım diyerek kendini bilen, çocuğuna yetemediğini hisseden bir kadına kardeş şart denir mi? Ya da "sırf kocan istiyor diye sakın doğurma" gibi yönlendirebilir miyim? Tabii ki HAYIR.

Yani iki çocuk zor mu? Evet şuan iki çocukla hayat zor biliyorum daha zorlu günlerimiz de olacak ama bu geçici bir dönem şunu da biliyorum ki evden uçup gittiklerinde bu günlerimi çok özleyeceğim.

Kardeş şart mantığında yaşamayın hayat şartları eskisi gibi değil. Çocuklar da eskisi gibi kolay büyümüyorlar. Şartlarınız ve akıl sağlığınız el veriyorsa en aklı başında kararı emin olun siz vereceksiniz.

Arada kısa da olsa kendinize zaman ayırdığınız sürece enerjiniz bitmeyecektir. Ben bazen 2 sayfa kitap okuma ile rahatlıyorum bazen 10 dk kuaför koltuğunda otursam derin nefes alıyorum. Yani önce kendi gönlünüzü alın şımartın sonra sevdiklerinize de dokunursunuz. Kendimizi iyi etmek ancak bizim elimizde.

Bol enerjili günler dilerim ;)