YETİŞEMEMEK Hissi

Geçen gün bir arkadaşım sordu; "gerçekten her şeye nasıl yetişiyorsun?" Bir gün sonrada bir takipçim bana özelden yazmış "ben tek çocukla ev hanımı olmama rağmen yetişemiyorum merak ediyorum siz nasıl yetişiyorsunuz" demiş. Ve bugün bir mail aldım hiçbir şeye yetişemiyorum başlığı altında bir annenin isyanı diyebilirim. Ve sonuna eklemiş siz nasıl yetişiyorsunuz? Yetişememek ya da yetişmeye çalışmak özellikle kadınlar arasında psikolojik bir sorun gibi algılanmaya başlandı.

Kendi adıma şöyle söyleyeyim; karşıdan nasıl görünüyor bilmiyorum ama konu sadece yetişmek ise bende sizler gibi hiçbir şeye yetişemiyorum. Daha doğrusu yetiştirmeye de çalışmıyorum. Evin dağınık, mutfağım bal dök yala kıvamında değil. Dolaplarımın içi öyle renklerine, modellerine göre ayrılmış derli toplu değil. Koridorda yürürken her an ayağınız bir oyuncağa takılabilir. Salona oyuncak getirilmemeli kuralına uyan çocuklarım yok. Getirdikleri gibi toplamak onların görevi o ayrı dağınık bırakıp yattılar ise arkalarından ben toplamam sonraki gün kalktıklarında mecbur kendileri toplar.

Çat kapı biri gelir korkum yok gelirse de göreceği manzarayı yadırgamayan insanlar var etrafımda. (en azından ben öyle sanıyorum)

Kitap okuyorum diye boş vaktim varmış gibi görünebilir. Fakat kitaplarımın çoğunu serviste işe giderken, ocak başında yemeğim pişerken ya da yatarken gözlerim kapanmadan önce okumaya çalışıyorum. Yani kitap okumak benim için boş zaman etkinliğinden çok daha önemlidir. Çocuklarla etkinlik yaparken gördüğünüz karelerin arkasında çoğu zaman toplanmamış bir yemek masası var.

Sabahları bazen instagrama Ela fotoğrafı yüklüyorum okula gitmeden önce poz veriyor. Fotoğraf çekmeye vaktin nasıl oluyor dedi geçen gün bir arkadaşım :) o fotoğraftan sonra dört nala giyinip servise yetişiyorum kimsenin haberi yok. Gönlünü alarak giyinmesini sağlayıp kapı önüne Ela'yı koymak çok zor o kadar süslenmiş çocuk poz vermek istemekte haklı :)

Her sabah beni görenlerde soruyor; sabah makyaj yapacak vakti nasıl buluyorsun? Valla o biraz derin bir konu 33 yaşındayım kendime yaptığım tek iyilik iyi görünmek. Saçım makyajım önemli gerekirse sabah 6 da kalkar saçımı fönler makyajımı yaparım. Aynaya baktığımda gördüğüm yüz bütün günümü etkiler kendi kendime enerji vermek benim görevim. Bu yüzden bu konuda tavizim hiç olmadı.

Tabii ki çok isyanlarım var bir kaç gündür resmen kendimi mutlu etmeye çalışıyorum. Ev işi, çalışmak gibi söylemler değil beni yoran çocukların bu zor dönemleri. Geçecek diye kendimi oyalıyorum. Biri 4 yaş sendromunda diğeri ergenlik girişimi nedir bilmem öyle bir dönemde. İkisinin de sesleri yüksek ikisi ile de özel olarak iletişim kurmak gerekiyor. Öyle etrafıma toplayayım göz hizalarına ineyim konuşayım bir dönemde değil. Yağız'ı anlamaya çalışmak Ela yı ise yaptığı hareketin yanlış olduğuna, bağırarak istediğinin olmayacağına ikna etmek zor iş. Kendilerini değersiz hissetmesinler diye elimden geleni yapmaya çalışmak daha bir zor. Acaba doğrumu davranıyorum hatalarım var mı diye kendimi sorgulamak daha yorucu.

Okuldan çocukları toplayıp eve getiren baba o aradaki 1 saat ayrı streste, işten eve gelince uğraşan ben ayrı bir stresteyiz. Doğal olarak bizde geriliyoruz.

Evet yıpranıyoruz, evet bu dönem geçecek.

Dün daha kötüydüm kimseyle konuşmak dahi istemiyordum ama bugün daha iyiyim. Yarın nasıl olacağım meçhul ;)

Annelik; inişli çıkışlı, duygu yüklü, birazda engebeli bir yol ama yolun sonu hep aydınlık bunu bilmek bile yeter bir anneye ;)

Annelere verilen sihirli bir değnek yok ama evlat sevgisi insana sabrın en büyüğünü öğretiyor. Yeter ki önceliklerimizi iyi belirleyelim ve halimize şükretmesini unutmayalım.

Bu yazıdan çıkan sonuç şudur ki; yazının başında da belirttiğim gibi bende hiçbir şeye yetişemiyorum. Önceliğim ailem ev, iş sonra geliyor ;) Şunun çok iyi farkındayım temiz ev, derli toplu bir düzen kuracağım diye kendimi yıpratırsam ZAMANla savaşmaktan başka bir şey yapamamış olacağım. Ve o ZAMAN dediğimiz kavram benden çocuklarımın en güzel zamanlarını alıp götürecek. Yetişememek hissi sadece bir duygudur. Ve neye yetişmek istediğimizi iyi düşünmek sadece bizim elimizdedir.

Sevgiler;