Ebeveyn Olmayı Abartmak

Özelden en sık aldığım 2 soruyu paylaşmak istiyorum;

1- Yağız devlet okulunda okuyor peki dışarıdan sosyalleşmesi için ne gibi takviyeler yapıyorsunuz?

Sosyalleşme denilince aklıma önce yaşıtlarıyla kaynaşma geliyor sorulan bu ise;
10 yaşında ki çocuk artık ergenlik girişinde bir zahmet artık kendi ortamını yaratsın. Etrafımızda çok fazla arkadaş ortamımız var hepside çocuklu gayet iletişim halindeler diyorum :) Sınıf arkadaşları ile de bütün gün iletişim halindeler artık kendi alanlarını kendi belirledikleri yaştalar bizler çok fazla müdahale edemiyoruz. Atıyorum son 1 yıldır düğüne gidilecekse bazen gelmek istemiyor sosyalleşsin diye bende zorla götürmüyorum. Kısaca Yağız'ı istediğim ortama sokma dönemim bitti.

Birde akademik eğitim anlamında sorulan soru var;
Sosyalleşmesi için değil pekiştirmesi için sadece hafta içi 2 gün ingilizce kursuna gidiyor. Hafta sonu için spora gitsin istedim. Basketbola gitti bıraktı, tenis istemedi, yüzme biliyorum diyerek kurs istemedi. Zorla güzellik olmaz evde takılıyor :) Futbol merakı var ona da bu soğuklarda benim içim el vermiyor.

Hatta Yağız öğlenci olduğu için sabah evde onu yalnız bırakıyoruz. Öğlene kadar evde takılıyor. Yemeğini falan ısıtıp hazırlanıp okula kendisi gidiyor. Sınavlara kendi çalışıyor. Tek anlaşmamız vardı. Evde biz yokken derslerine çalışmıyorsa yarı yıl karnesine göre 2.dönem etüde yazdıracağız. Etüde gitmek istemediği için şimdilik sıkı çalışıyor sonucu karnede göreceğiz 😊

2- Ela'yı kreş haricinde kursa gönderiyor musunuz?

3,5 yaşında ki çocuğu ne kursa yollayacak kadar hırslı değilim. Bale, jimnastik gibi şeyler istiyor 4 yaş altında olduğu için onlara bile göndermeye niyetim yok. Bir arkadaşım piyano ya da resim kursuna göndersene dedi "niye ki" deyince oda şaşırdı. Ufacık çocuk yaw biraz büyüsün doya doya oynasın sonra neye yeteneği varsa göndeririz. Zaten tüm gün kreşte kesip biçip etkinlik yapıyor hafta sonu bizimle olacak diye günleri sayıyor kalkıp kursa götürürsem eminim sevdiği şeyleri de sevmemeye başlar.

Bazen gerçekten ebeveyn olmanın abartıldığını düşünüyorum. Bir an olsun çocukların yerine kendimizi koyabilsek, başımızda sürekli bizi kurslara koşturan anne/babamızın olduğunu hayal etsek, tam oyuna dalmışken "hadi kursa" komutu alsak eminim yaptığımızın farkına varırız.

Benim kastettiğim resim yapmayı seven, basketbol oynamayı seven, yüzmede ilerlemeyi isteyen çocuklar değil. Sevdiği işi yapmak herkesi mutlu eder. Zaten resim aşığı olan bir çocuğa hadi kursa dediğinizde sorun olmuyor. Benim bahsettiklerim sırf anne babanın merakı yüzünden zorla kurslara götürülen mutsuz çocuklar.

Bale kursu ile ilgili araştırma yaparken bir yazıya denk geldim. Eğitmen bir röportajında diyor ki; "bale eğitimine başlama yaşı 4. - Çocukların kaba kas motor gelişimi ancak bu yaştan sonra bale hareketlerini (bazılarını) yapabilecekleri seviyeye gelir. Daha önce verilecek eğitim çocuğu, hem yorar hem de yapamadığı düşüncesine kapılarak kendine güvenini kaybetmesine neden olabilir. 

Ancak, iyi bir Bale öğretmeni, yaşı küçük ama çok hevesli bir çocuğu mutlaka görmeli ve hatta bir kaç deneme dersi yapmalıdır.

Bu derslerin sonucunda aile ile gözlemlerini paylaşmalı ve çocuğun Bale derslerine devam edip etmemesine bu sonuca göre karar verilmelidir.

Gene de tavsiyemiz üç buçuk yaşından önce, (oyun gibi de olsa) Bale eğitimine başlamanın sakıncalı olduğu yönünde olacaktır."

Kurslardan bilgi aldığımda böyle detaylı anlatmıyorlar. Kızınız kaç yaşında diye soruyor 3,5 diyorum tamam o zaman gelin kayıt olun diyor. Bu yaklaşım benim için para tuzağıdır. 3 yaşında ki çocuklarını başlatanları da biliyorum. Jimnastik için bile belirlenen yaş 4 dür. Bunu birileri belirlemiyor çocukların kaba motor gelişimine göre bu yaş belirleniyor. Erken yaşta zorlanan vücutta hasarlar kalabilir kimse bunu düşünmüyor.

Eğitime de spora da asla karşı değilim. Fakat yarış atı gibi koştur koştur çocuk büyütmeye karşıyım. Çocukların fikrini bile almadan sevmedikleri kurslara götürülmesine karşıyım. Sıkıyorsa siz sevmediğiniz işi yapın ve mutlu olun. 

Ve bana göre en büyük sorun;
ebeveyn olmayı abartmak,
Çocukları birey olarak görmemek,
Çocuklara söz hakkı tanımamak,
Çocukla empati kurmamak,

Eminim bu yazımı ortaokul ve üzeri çocuğu olan anneler daha iyi anlayacaktır. Çünkü çocuklar ergenliğe doğru hızla ilerlerken bilinçlenip sizin hedef ve amaçlarınıza daha fazla isyan edebiliyorlar. Sizin hedefleriniz konusunda direttiğinizde çocuğunuz sizden uzaklaşmaya başlıyor ve işte en çok o zaman yanlış yaptığınızı anlıyorsunuz. Yağız ile tamda bu dönemdeyiz. Ergenliğe ne kadar sorunsuz giriş yaparsak o kadar daha az sorunla atlatacağımıza inanmak istiyorum 😍

Büyüyüp sizden uzaklaşmadan size muhtaç hallerinin tadını çıkarın.Ne kadar çok dizinizin dibinde olurlarsa şimdilik o kadar iyi ;)

Sevgiler,