Çocuğu Kim Yıkamalı?

Bana bu sıra "çocukları kim yıkıyor"sorusu sıkça sorulur oldu. Öz babaların çocuklarını taciz ettiği haberlerini okuduğumuz bugünler de insanlar kendi çocuk yetiştirmelerini sorguluyor hatta babalarına çocuk yıkatmaya çekinir oldu.

Biz çocukları doğduktan 2 yaşına kadar eşimle birlikte yıkadık. Ve kim yıkarsa yıkasın duşa çocukla birlikte çıplak girmedik.( bebekken de böyleydi) ve çocukla birlikte asla duş almadık.

Şuan Yağız 10 yaşında ve 7 yaşından beri kendi yıkanıyor. Ela ise 3 yaşında sadece ben yıkıyorum. Anneanne bakıyor ama onun bile kendisini yıkamasına izin vermiyor. Altı bezliyken de sadece babasının, benim ve annemin bez değiştirmesine izin verirdi zor da kaldığında dede bezini çıkarmak istese asla elletmezdi bunu biz aşılamadık tabii ki ama çocuk hangi uygulamaya alışıyorsa öyle gidiyor.

Hamileyken araştırdığım bir konuydu bu; Çocukları kim yıkamalı? Ne şekilde yıkanırken müdahale edilmeli?
Okuduklarım arasında kızları anne, erkekleri de babaları yıkaması yazıyordu. Yağız'ı 3-4 yaşına kadar ben yıkadım kendi yıkanmayı öğrensin diye de onu hep teşvik ettim sonra görevi babası devraldı oda aynen devam etti evet şimdi kendi yıkanıyor ama bir şey lazım olduğunda yine koşup ben yanına gidiyorum. Benden utanmaması gerektiğini sürekli anlatıyorum. Yani erkek çocuğun sorumluluğu tamamen babadadır diye kenara çekilmedim. Anne ve babadan utanılmaması gerektiğini aşılamak gerekli diye düşünüyorum.

Ela duşa ya da tuvalete girdiğinde Yağız girmiyor ama Ela'da bu sıra merak başladığı için Yağız yıkanırken ısrarla ona bakmak istiyor :) "abicim bakmıcam sadece tarağımı alacağım" gibi numaraları sökmüyor tabii bu durumda Yağız kapıları kilitlemeye başladı benim de ev için de en ayar olduğum şey kapı kilitlenmesidir :)

Bu arada bizler de ne Ela'nın ne de Yağız'ın önünde soyunup duş almıyoruz. Çıplaklık ayıp değil ama hepimiz özel bölgelerimizi kapamalıyız diye yeri geldikçe sohbet eder gibi anlatıyoruz.

Bizim nesil ayıp kelimesiyle çok fazla haşır neşir olarak büyüdü. Bir çok sorumuzun cevabı "aaa çok ayıp"tı. Ve bir çok konuyu ayıp diye büyüklerimizle konuşmaya çekindik. Hala daha öyledir. İlk adet olduğumuz dönemlerde annelerimiz karşımıza alıp konuşmadı resmen akışına bırakarak öğrendik. İlk gece korkusunu da kimseye danışamadan yalnız başına aştık. Bunların etkileri üzerinde kalan bir çok yetişkin var. Bu yüzdendir ki yeni nesil için "ayıp" kelimesi kullanmak yanlış olur. Daha bilinçliler bizim gibi "bebekleri leyleklerin getirdiğine"ikna olmuyorlar. Bu yüzden merak ettiklerini bizlerle konuşabilmesi bizlerin de ayıp kelimesini aşıp yaşlarına göre ikna edici bir şekilde açıklama yapabilmesi her şeyden çok önemli.

Bu yüzden biz çocuklara karşı çok fazla "ayıp"kelimesini kullanmamaya çalışıyoruz. Tabii büyüklere bunu anlatmak çok zor onlar hala en ufak bir şeyde "ayıp" diyorlar ama ben hemen arkalarından kulaklarına "öyle çok da ayıp olmadığını bana sorabileceğini" fısıldıyorum.

Doğru ya da yanlış hepimiz çocuklarımızı korumak için mücadele ediyoruz. Bizim yaptığımız doğru ötekinin ki yanlış deme hakkına da sahip değilim. Herkes çocuklarının karakterine aile yapısına göre kendince çizgi belirliyor. Tek emin olduğum bu zaman da kimseye güvenmemek ve çocuklarımızı akraba ya da konu komşuya emanet etmemek.

Sevgiler,