Yetişe(meye)n Anne

Ya da başlıkta şöyle bir düzeltme yapalım; "her şeye yetiştiğini sana anne"

İşte kendimi bazen böyle sanıyorum. Yetiştim her şeye işte derken arkama bir bakıyorum değişen hiç bir şey olmamış ya da kendi sorgulamam yetmiyormuş gibi bir komşum ya her hangi bir arkadaşım çıkıyor "ee bu olmuş mu" diyor ben hopppp "ya aslında ben hiç bir şeye yetişemiyorum" psikolojisine dönüyorum. Tamam o an asla bunu belli etmiyorum ama insan evladıyım sonuçta illa motivasyonum düşüyor.

Annem bana çok sık "amann sen hepsini halledersin" yorumunu yapar. Ama bunu bilinçli gaz vermek için yapmaz anlarım. Evliyken ya da bekarken ya da anneyken kimseye eyvallah etmeyip kendi işimi hallettiğim için bunu der bilirim.(evlendikten sonra sırtımı eşime dayadım o da ayrı bir konu) Yapamadığım da ya da yetiştiremediğim de de bayağı şaşırır. Eşim de de bu böyle hasta olsam yatmam ayakta atlatırım kötü olayım çok şaşırır. Hasta olmaya hakkım yokmuş gibi. Evin içinde mutsuz olmaya hakkım yokmuş gibi ben aşıladım çocuklara ben sinirliysem bir garip oluyorlar. (daha çok damarıma basıyorlar o ayrı:) )

Ben seviyorum bu davranışları şikayetim yok. Ama bazı anlar sözel falan değil fiziken destek arıyorum. Mesela annem aradıysa "aaa bunu yapamadın mı ben yaparım" desin ve ya eşim "çok yorgun görünüyorsun yat dinlen" desin. Tamam ben yardım istediğim de yapıyorlar eyvallah ama istemeden yapsalar diyorum hani. Biraz şımarsam biraz koltuklarım kabarsa :)

Ben böyle bazen yaptığım işe ya da yapmayı düşündüklerime destek beklerken bir patavatsız illa beni bulur valla hiç kaçırmazlar dürüst derler kendilerine ama bence dürüstlükle alakası yok. Kendi kıçını yataktan kaldıramaz kalkar benim 2 ara da derede okuduğum kitabın lafını sokar. Bekardır makyaj yapmaya vakit bulamaz ben sabahın köründe kalkar makyajımı da çocuğumun kahvaltısını da hallederim ama gelir seni tek lafıyla yerle bir eder.

Kendimi inanılmaz motive eden, gaza getiren ve hatta kendi kendimi mutlu edebilen bir insanım. Bana ne iyi geleceğini bilir illa vakit yaratır yaparım. Ama işte pis huyum gelir biri tek lafıyla modumu düşürür buna maalesef engel olamıyorum. Burda bahsettiğim tabii ki kendini negatif konuşmaya adayan, sürekli birilerini eleştirmeye çalışanlar yoksa işim ile olumsuz eleştiri yapılabilir hatta bloğum hakkında da yapılabilir kabul ama iş - ev - çocuk üçgenim de ki koşturmam da laf söylendiği anda bu eşim bile olsa hayat enerjim yerle bir oluyor. Sonra kendimi ayağa kaldırmak yine bana düşüyor. Bunu bildiğim için genel de böyle insanlardan uzak duruyorum ama son zamanlar da herkesin beyni sulanmış durum da insanlar birbirine saldırmaya yer arıyor kimden ne duyacağın belli olmuyor.

Çocukları bile koruyamadığımız bu ülke de belki çok fazla şey bekliyorum ama bu beklentiden asla vazgeçmeyeceğim. Hepimize yetecek kadar yer yüzünde mutlu olma sebepleri var. Birini kırmak ya da üzmek yerine biraz aynalara bakıp mutsuz olan yüzümüzü güldürsek hiç fena olmaz.

Gerçekten çalışan ya da çalışmayan her kadının bir dünya koşturması var. İnsanın kendi yorgunluğu, kendi stresi yetiyor. Bunların üstüne hayatı daha da zorlaştırmaya hiç gerek yok.

Bu yüzden vurulması gereken yerde vurduğunuz insanları takdir edilmesi gereken yerde de takdir edin valla bir şey kaybetmezsiniz ;)

Ve sonuç olarak herkese ve her şeye yetişmek zorunda değiliz aslında bu tamamen bizim mükemmel olma çabalarımız. Her ne kadar mükemmel anne yoktur desekte içten içe kendi ile savaşan her şeye yetişmeye çalışan bir ruhumuz var. Onu serbest bıraktığımız an her şey yoluna girecek ;)

4 gün iznim boyunca 1 günü Eskişehir'i gezdik diğer 3 gün eve hapsoldum da ondan bu isyan :) Aşırı dozda Ela ile etkinlik, koşturmaca, uyku kavgalarına maruz kaldım bugün anca toparlarım kendimi :))

Dipnot: Yağız bile Ela ile oynamaktan o kadar yorulmuş ki sabah "ohh be tatil bitti" diyerek okula gitti gerisini siz düşünün.

Sevgiler,
Mutlu bir hafta dilerim...