Çocukların Her İstedikleri Alınır mı?

Kabul etmem gerekir ki karı koca olarak çocuk yetiştirme de en zayıf olduğumuz noktalardan biri bu konu. Belki çalışıyor olmamızın vicdanı belki de sırf yüzleri gülsün diye doğruluğuna inanmadan yaptığımız bir eylem.

Yağız'da Ela'da öyle kendini yerden yere atarak bir şey isteyen çocuklar değil. Hele Yağız oyuncakçı da göz gezdirir sadece minik bir araba alıp çıkardı. Okulla birlikte beybled gibi takıntıları oldu ama çok kısa sürdü. Bugün 10 yaşında ve oyuncakla falan işi yok. Onu en büyük derdi kıyafet :)

Tabii oyuncak sevmiyor ve o dönemi geri de bırakmış olsa da evde en çok istekleri bitmeyen kişi Yağız. Daha geçen ay futbol ayakkabısı diye önümden arkamdan ağladı. Bir de aklına düştümü hemen olması için elinden geleni yapar. Sürekli gözünün içine bakar, tamam annecim cümlesini çok kullanır, hep kulağıma hatırlatma geçer ve sürekli babasının tabletinden google görsellerden fotoğraf toplayıp "aa bak süper ayakkabı değil mi" gibi bilinç altımıza günlerce işler. İşe giderken, gün ortası telefonla, iş dönüşü, sofra hazırlanırken, yatarken, oynarken hep hatırlatma geçer bir an olsun aklımızdan çıkmasına izin vermez. Hal böyle olunca biz bir vicdan azabı yapıyoruz. Ya ben ya babası gidip alıyoruz. 1 hafta bize minnettar geziyor. Evin en uyumlu bireyi şeklinde takılması sadece 3 gün sürüyor. Sonra hoppp aynı doyumsuz Yağız.

Geçen ay ki futbol ayakkabısı gündeminden sonra alıp mutlu ettik kurtulduk sandık ama geçen hafta futbolcu kartları sevdası başladı. Aman Allah'ım sanki almazsam ölecekmiş gibi anlatıyor. Mutsuzum dedi ya alırsanız ancak mutlu olabilirim dedi baştan yine acaba alsam mı dedim ama yok yani 2 haftadır hiç susmuyor baktım hep aynı taktikler. Alıcam desem ne zaman alcaksın soruları bitmez. Almayacağım desem yapabileceği ne kadar huysuzluk, gözyaşı, sinir hepsini kullanacak. Sabah güzelce anlattım kalktı bana "sen çok istediğin bir çantayı alamasan mutsuz olmaz mısın dedi" damardan vurduğu konuya bak hele.
Bende "evet mutsuz olur üzülürüm ama bunu alabilecek kadar param var mı diye de kendimi sorgularım dedim" "senin paran var mı peki harçlık alıyorsun topluyormusun dedim" 10tl si varmış kartlar 40tl."bu ay okulda yemekhaneye para vermesem yemek yemesem alabilirim" dedi. O an bir gözlerimi patlatacaktım ama sakinleşip "1 ay boyunca aç kalıp hasta olursan alacağın kartlarla oynayacak sağlığın olmayabilir"dedim. Sabah sabah çanta kolumda, servis aşağıda beni bekliyor kapının önünde geçtiğim sınavı varın siz düşünün.
Baktım gözünden bir damla yaş aktı. "sakın ağlama ben çok üzülüyor mutsuz oluyorum"dedim. "Ama ben okulda yasak olan sadece evde tek başına oynayabileceğin bir karta bu kadar para vermek istemiyorum"dedim. Ve öperek çıktım çünkü salya sümük ağlama moduna geçerse bu sabrı ve sukuneti kendimde bulamam diyerek korktum. İşe gelene kadar da vicdan yaptım değer mi bu kadar üzmeye zaten çok da bir şey istemiyor diye ama yok yani babasıyla da konuştuk ALMAYACAĞIZ. Alırsam hatırlatın bana bu sözümü :)

Çünkü gerçekten bunun sonu yok. Biliyorum ki haftaya başka bir istekle karşımıza çıkacak. Ve maddi manevi her şeyi bu kadar karşılamak ilerde onu daha da mutsuz bir insan yapacak. Burada anne/babanın aynı kararlılıkla HAYIR diyebilmesi çok önemli. Bilipte uygulamaya çalışmak ya da uygulayamamakta resmen bizlerin sınavı :)

Sabah beri psikiyatri siteleri ve çocuk gelişim kitapları karıştırıyorum :) Bildiğim şeyleri tekrar okumak cidden iyi geliyor. En azından aklımda kalan gözyaşlarına kapılıp yarattığım vicdan azabını kenara bırakmama sebep oluyor. O yüzden her ne kadar kitaplara göre çocuk büyütülmez denilse de ben yine de teselliyi kitaplarda buluyorum.

“HAYIR” DİYEBİLMEK NEDEN ÖNEMLİ?

Burada atlanmaması gereken çocukların yaşları ile birlikte isteklerinin de büyüyebileceğidir. Anne-babalar çocuklarının bir gün istediklerini yapamayacaklarını düşünerek, ileride mutsuz olmasına neden olabilecek zeminler hazırlamamalıdır. Hayır diyebilmenin önemi: • Her istediği yapılan bir çocuk büyüdükçe daha farklı sosyal ortamlar içerisine girecek ve herkes onun isteklerine cevap veremeyecektir. Bu çocuk için hayal kırıklığı anlamına gelecek, yenilgi ve reddedilme duygusu yaşayacaktır. • Temel ihtiyaçların yanı sıra anne babalar tarafından çocuğa sunulacak fırsatlar tabi ki olmalıdır. Ancak bunların abartılmadan ve zamanlamasının çok yerinde olmasına dikkat etmek gerekir. Yoksa yaşanılan doyumsuzluk sorumsuzluğa doğru gidecektir. • Sınır koymak gerçek ihtiyaçlarını belirleyebilmesini öğretir. Bu ilerideki yaşantısında bütçesini ayarlayabilmesine, imkanların sınırsız olamayacağına anlamasını sağlar. • İstediği bir şeyi alamadığında da mutlu olabileceğini, mutluluğun maddiyatla eş değer olmadığını öğrenir. • Küçükken her istediği karşılanan bir çocuğun büyüdükçe isteklerinin karşılanamaması anne babaya karşı güvensizlik yaratır. Artık eskisi kadar sevilmediğini, değer verilmediğini düşünmesine yol açar. 
kaynak

Ela ya gelince; o şimdilik küçük şeylerle mutlu olabiliyor kandırılması henüz çok kolay :) Bir oje bir ruj ver eline ondan mutlusu olmaz :) Yaşları ilerledikçe taktiklerin de boyut değiştirmesi gerekiyor. Çünkü bir ilkokul ortamında ki çocuğu ikna etmekle 3 yaşında ki ikna etmek arasında uçurum gibi bir fark var. Ve yine konu iletişime geliyor. Gerekirse saatlerce oturup bir çok şeyi çocukla sohbet eder gibi konuşmak daha çözüm odaklı oluyor. Tabii buna vakit bulabilmek herkes için nasılsa benim için de o kadar zor olabiliyor. Yine de gün içinde değmeyecek insanlara ayırdığımız enerjinin boşa gittiğini düşünürsek çocuklara daha bir fazla enerji ayırıp geleceği kazanmanın daha bir teselli edici olduğunu fark edebiliriz diye düşünüyorum.(kendime gaz vermeyi seviyorum ya :)) )

Yaşı kaç olursa olsun hepsinin dönem dönem istekleri var. Sizler çocuklarınızın istekleri karşısın da nasıl davranıyorsunuz?

Mutlu bir hafta dilerim,
Sevgiler