Biraz HUZUR Dileyelim

fotoğraf: ALİ RIZA ÖZER e aittir.

 Her gün bir şeyler yazmak için bloğuma giriyorum ama olmuyor. Ülkemde bu kadar çok çocuk ölürken ve minicik bedenler pislik ellerden zarar görürken ben bu bloğa çocuklarımı yazmaya resmen utanıyorum.

 Hayatımda bu kadar zorlandığımı hiç hatırlamıyorum. Neyin tecrübesini yazacaksın Gülşah etrafında çocuklar ölüyor sesi sürekli beynimde yankılanıyor. O dakika bırakıyorum klavyeyi ve kapatıyorum ekranı. Çocuklarımın ajandalarına notlar yazıyorum. Kendimce sağa sola bir şeyler karalıyorum ama bloğa yazamıyorum.

 Bol bol kitap okuyorum. Haber okumaktan da kaçmıyorum artık. Çünkü kaçtıkça daha korkarak ve daha endişelenerek yaşadığımı fark ettim. Böyle yaşamak hepimiz için bir yaşam biçimi olacak diye düşünmeden edemiyorum.

 Sosyal medyada da herkes çok hırçın bir şey paylaşsan "vay sen haberlere baktın mı da böyle şeyler paylaşıyorsun" diye linç eden tipler var. Bir şey paylaşmayıp sessiz kalsan "ne o tepkini rengini belli etmiyorsun" diyen tipler de var. Hiç birine açıklamaya yapmaya gerek yok. Az insan çokça huzur mantığını bu sıra iyice benimsedim.

 Sağda solda da herkesle iletişim kurmaktan da kaçar oldum. Fikir ayrılığı yüzünden insanlar çok fazla kırıcı olabiliyorlar. Ve ağızlarını bozmaktan çekinmiyorlar. Dostluklarda da bu böyle bir kere soğudunmu bir daha üstelemeye gerek yok. Gerçekten insanları kolay kaybetme çabam hiç olmadı aksini affedeyim, baştan başlayalım, herkes hata yapar diye diye ilerlediğim yollarım vardı ama gündem böyleyken çocuklarımın geleceği için bu denli korkarken kimse için fazladan çaba harcama mecalim kalmadı. Anlayış, saygı, güven varsa yola devam yoksa yoktur zorlamaya gerek yok.

 Önceliğim BEN ailem ve sayılı kalan dostlarım. Ve de huzuru bulup stres içerisinden çıkmama sebep olan kitaplarım. Sanırım bir müddet daha böyle yaşayacağım. Kafam ne kadar rahatsa çocuklarıma karşı o kadar tahammül dolu oluyorum.

 Bu istikrarım ne kadar devam eder hiç bilmiyorum ama kendini kendinden başka hiç kimse iyi edemez buna oldum olası inanıyorum. Bu yüzden bunu kendime sürekli hatırlatmaya devam edeceğim.

 Ben çocuklarım ve ailem için yaşıyorken bir başka yerde eşini, çocuklarını kaybeden insanların gözyaşlarını gördükçe kendimi mutlu etme çabam bile çok abes olabilir ama buna mecburum. Çünkü çocuklarımın geleceğinden gerçekten çok korkuyorum. Ve büyümelerini istemiyorum. Büyüdükçe bizden bağımsız yaşayacak olmalarını kabullenemiyorum. Sanki dizimin dibindeyken onları korurum ama dışarı çıktıkları an onları asla koruyamam ve birileri zarar verir gibi geliyor.

 Tabii ki biliyorum hiç bir şeyin garantisi yok bu dünyada ve biliyorum ki Allah ile kul arasına cemaat gibi toplulukları sokanlardan daha uzun süre zarar göreceğiz. Dua etmekten başka çaremizin olmaması ve olanları sadece izliyor olmamız da ayrı bir can acıtan kısmı olmaya devam edecek. Hele çocukları ne olur artık rahat bıraksınlar duydukça, okudukça hepsine sımsıkı sarılmak istiyorum hepsi geçti kötü bir rüyaydı demek istiyorum ama hiç bir şey yapamıyorum.

Eşim, çocuklarım, ailem, dostlarım ve birbiri için sadece iyilik dileyen ve her şeye rağmen sosyal medya da sağa sola nefret kusan insanlar için Allah tan hayırlısını diliyorum. Kimse üzülmesin, kimsenin canı yanmasın artık.

Bir kaç hafta sonra anaokulu maceramız başlıyor yazacak çok şey var tabii yaşam şartlarımız normalleşmemize ne kadar izin verirse...

Gün batımında elimizde çayımız ya da kahvemizle biraz huzur dileyim belki faydası olur.

Sevgiler...