 |
| Kirlenmek güzeldir ;) |
Lohusa dönemimden itibaren çocuk büyütürken yaptığım yanlışları düşündüğümde (hepsini artık unutmak üzere olduğumdan sanırım) hiç hata yapmamışım gibi hissediyorum.
Tamamen unutmadan aklıma gelen ilk 5 tanesini hemen yazmak istiyorum;
1 - Yatarak Emzirmek
Genellikle ikinci çocuk da tembellikten olsa gerek başvurulan bir yöntem. İlk çocukta acemilik, korku, endişe kavramları oldukça fazla olduğu için çoğu annenin cesaret edemediği bir yol diyebilirim. Fakat ikinci çocukta "amannn bir şey olmaz. Zaten iki çocuk için gece 6 kere kalkıyorum emzirmeyi de yatarak yapsam ne olacak" mantığıyla ortaya çıkıyor. Ve bel, sırt, kol gibi bir çok ağrının vücuda yerleşmesiyle akıl başa geliyor. Neyse ki bu hatam ikinci çocuk da kısa bir denemeden sonra ilerlemeden son buldu.
2 - Çocuğu Baba ile Paylaşmamak
Bu da genelde ilk çocuk da yaşanan benden başka kimsecikler çocuğuma iyi bakamaz. Hele baba aslaaa mantığının ortaya çıkardığı bir hatadır. Çocuğu babaya ASLA emanet etmeyen anne 1.yılın sonunda tükenmişlik sendromunun kıyısına gelir. Çünkü yapışık ikiz gibi gezdiği çocuğundan dolayı kendine hiç vakit ayıramaz. "Sen beceremezsin" diye ikna edilen baba ise yardım teklifinde bulunmaz. Çünkü beceremeyeceği konusunda daha en başında anne tarafından ikna edilmiştir. Fakat ikinci çocuk da tecrübeli anne ( yani ben) daha doğumun ilk saatlerinde bebeği babanın kucağına tutturup "eminim babası ile çok iyi anlaşacaktır. Bak babası senin omuzunda nasıl güzel uyuyor, sanki senin kucağındayken daha kolay gaz çıkarıyor ve biliyor musun benden daha iyi alt değiştiriyorsun" moduna kolayca geçebiliyor. Ve bu uygulama çocuğu sadece anne değil baba ile el birliği içinde büyütme konusunda büyük bir adım oluyor.
Not: Ela doğduğundan beri çok rahat babasına bırakıp dışarı çıkabildim. Yeri geldi gece iki çocukla tek başına kalıp benden iyi idare edebildi 😉 Uykuya benimle hazırlanıp babası ile uyuması ise bir anne için büyük bir nimet.
3 - Tek Yatakta 3 Kişi Uyumak
Bu konu için ilk çocuk veya ikinci çocuk diye ayrım yapamayacağım. Çünkü burada çocuğun karakteri, uykuyu sevmesi ve anne/babanın tutumu önemli. Burada ki en büyük hata "nasılsa büyüdüğünde istesem de yanımda yatmayacak doya doya tadını çıkarayım" mantığına kapılıp yatağı 3 bölmektir. Kimi çocuk büyüdükçe kendiliğinden ayrı odaya alışabilir ama bu bir risktir.
Ela'da yaptığımız bir hataydı "aman ne olacak elbet abisi gibi zamanla odasına alışır" dedik. 4 yaşına geldi hala odasında uyutmak için mücadele ediyoruz. Sabahları üçümüzde kalitesiz uykunun sersemliği ile güne adapte olmaya çalışıyoruz. Neyse ki bu konu da iyi bir ilerleme kaydettik. (daim olur inşallah)
Kimi anne, babayı başka odaya gönderip çocuğuyla uyuyor. Bu daha da büyük hatadır. Karı kocanın zamanla arası açılacağı gibi çocuk da aşırıya kaçan bir anne bağı oluşacaktır. Bu dediğimi, bu uygulamayı yapan anneler ancak çocuk büyüdüğünde anlayabilirler. O yüzden şimdi çok da yorum yapmayım.
4 - Önlerine Seçenek Koymak
İki çocuğumda da yaşadığım bir sorun giyim konusudur. Kendilerini bildikleri andan itibaren onları birey olarak görüp hep fikirlerini almaya çalıştım. Giyimlerini seçmeleri için fırsat tanıdım. Tanımaz olaydım 😊 Şaka bir yana iki seçenek sunun diyen uzmanlara inat ben istediğinizi giyebilirsiniz dedim. Hatam burada başlıyor. İlk başlarda seçimlerine bende dahil oluyor birlikte karar veriyorduk. Fakat büyüdükçe iş çığırından çıktı ve "ben kendi kararlarımı verebilirim sen karışma anne" denilmeye başlandı. Ve krizlerimiz böylece başlamış oldu. Biri 10 yaşında diğeri 4 yaşında hala en büyük tartışmalarımız kıyafet konusunda çıkıyor. Aldıklarımı beğenmiyorlar alırken yanımda olmak istiyorlar. Hele Ela'yı bıraksam abartısız 7/24 tütü ve gelinlikle gezer. Pijamalarının üstüne de tütü giyip, prenses tacını takıp yatıyor instagramdan (@gulsahonen) takip edenler bilir. Kısaca iki seçenekle sınırlandırmak iyidir. Yine seçimi onlar yapsın ama önlerinde inat edebilecekleri başka seçenekler olmasın.
5- Salonda Çocuğa Yer Ayırmak
Hamilelikte bütçeleri zorlayarak heyecanla hazırlanan çocuk odaları varken. "gözümün önünde oynasın" mantığı çok yersiz bir davranışmış bunu Ela da anladım. Yağız'da daha sıkı kurallarımız vardı ve sağ olsun ev kurallarına uyardı. Yapısından kaynaklı da olabilir, küçüklükten alıştığı içinde olabilir. Odasında oynar ve odasını kendi toplardı. Fakat Ela hanıma 1 yaşından beri salonda yer verdiğimizden dolayı hala ipin ucunu toplayamadık. Evet artık salonda bir yeri yok kaldırdık. Fakat odasını toplama sorumluluğunu ve oyuncaklarını başka odalara taşımaması gerektiğini kabullendiremedik. Odasında ki dağınıklıktan çok rahatsız olursa eşyalarını ya Yağız'a toplatıyor yada yatağın altına her şeyi tıkıp odasını mis gibi topladığını savunuyor. ( topladım diyorsa toplamıştır asla ikna edemezsiniz) Kendim ettim kendim buldum diyerek Ela'nın odasına girdiğimde
3 maymunu oynayarak girip çıkıyorum.
Bunlar aklımda kalan ve hala beni zorlayan konulardı. Tüm bu yazdıklarımı yapan arkadaşlarımı görünce içimden çocuklar büyüsünde görürsünüz siz demeden geçemiyorum 😊 Biraz tecrübe, biraz deneme yanılma yöntemi ile çocuk büyütmenin yollarını kendimizde buluyoruz işte ;)
Peki sizin "keşke bunu yapmasaydım" dediğiniz hatalarınız var mı?
