Sinir Öfke SABIR Sınırları

 Doğumdan sonra bebeğini kucağına aldığın an sabırla bebeğinin emmesini, sabırla gazını çıkarmasını, sabırla uyumasını derken annelik bir kadına her şey den önce sabretmeyi öğretiyor. Ve yıllar geçtikçe çocukla birlikte annenin sabır sınırları bayağı bir genişliyor.

 2 yaş sendromuna bile kafa tutan sabırlı anneler de arada telleri yakabiliyor tabii. Uykusuzluk, evde biriken işler, çocuğun bakımı, yetişmesi gereken işler derken öfke kontrolüne ihtiyaç duyulan çok fazla an gelebiliyor.

 Sabırla birlikte öfke kontrolüne ihtiyaç olduğunu çok iyi bilsem de yaş ile alakalımı bilmiyorum ama tahammül denilen şey bende artık pek mevcut değil gibi. 10 değil 5 arkadaşım olsun kafam rahat olsun mantığını uzun zaman önce benimsedim o konu da rahatım ama konu çocuklar olunca böyle kestirip atmak pek mümkün olmuyor. Çocukların insanın tahammül sınırlarını da, sabrını da sonuna kadar kullanmakta usta olduklarını artık kabullenmiş durumdayım.

 Sabır kısmı tamam elimden geleni yapıyorum ama asıl bana düşen kısmı öfke kontrolü! Psikologların yazdığı makalelerin genelin de "derin derin nefes al ve içinden 10 a kadar say" yazar. Denedim daha 10.rakama gelmeden Ela korkusuzca üzerime saldırıyor daha öfkem geçmemiş ve üzerimde gözü dönmüş bir evlat varken içimden sayı falan sayamıyorum tabii ki. Kendimi öylece öfkeli bırakıp mecbur kalkıp Ela yı sakinleştiriyorum.

 Bir de ne diyorlar "bulunduğum ortamdan uzaklaş balkona falan çık temiz hava al" bu zor bizde Ela sız balkona çıkmak deveye hendek atlatmak kadar zor. Çaktırmadan çıkarsın ola ki yakalanırsan senin öfken geçer ama Ela nın öfkesi geçmez ve tüm günü zehir eder. Balkona çıkıp sakinleştiğine bin pişman olursun.

 Buna daha bir sürü örnek verilebilir. Eminim bu ya da buna benzer sahnelerin her çocuklu ailelerin evlerin de yaşanıyordur. Öfke anında çocuğa şiddet uygulamamak ve kendini sakinleştirmek sadece kendi elimde bunu çok iyi biliyorum artık.

 Ben genelde çok sinirlendiğim de ve yakama Ela yapıştığın da hemen en sevdiği şey olan ağzı kapalı pembe ojeyi eline tutuşturuyor tuvalete kapanıp elimi yüzümü yıkıyorum. Yağız a kızdıysam o daha kolay yanından uzaklaşıp başka bir işle uğraşıyorum. Sakinleşince gidip yine konuşuyorum. Fakat Yağız ın da sakinleşmesi kolay olmuyor. Onu da bir müddet kendi haline bırakmak gerekebiliyor. Bu yüzden uzak durmak en iyi çözüm oluyor. Ama ola ki bu öfkeli anımda karşıma kocam çıkıp "aaa ne oluyor böyle" derse onun için üzgünüm direk o fırçayı yiyor ve başka bir şeyle oyalanıp sakinleşmeme fırsat kalmadan tüm sinirimi onunla atmış oluyorum. Tabii ki yanlış ama oda böyle anlar da sessiz kalmayı öğrensin napim :)

 Sakinleşmeye yer bulamadıysam da son ses müzik açarım pek iyi gelir.

 Ne olursa olsun günümüz de iş stresinden dolayı, koşturmalardan dolayı çok hızlı yaşıyoruz her şeyi bu da insanları fazlasıyla gergin ve sinirli yapıyor. Şuan etrafım da sessiz sakin insan sayısı yok denecek kadar az. Herkes patlamaya hazır bomba gibi. Ve çoğu insan antidepresana başvurmak zorunda kalıyor. Hatta Dünya Sağlık Örgütünün tahminlerine göre 2020 de antidepresan kullanımı daha bir artacak ve depresyon iyice yaygınlaşacakmış.

 Anne babalar böyle sinirli ve öfkeli olunca da ufacık çocuklar da erken yaşta çabuk sinirlenme, sinirle cevap verme gibi durumlar başlıyor. Yani aslında bu bir kısır döngüye dönecek gibi görünüyor. Çabuk sinirlenen, öfkeli, sinirli anne babaların büyüttükleri çocuklar evlerin de gördükleri gibi çabuk sinirlenerek kendi çocuklarını büyütecekler.

 Farkındayım çok iç açıcı bir yazı olmadı ama maalesef hepimiz sinir, öfke ve sabır sınırlarımızı öğrenmek ve bu duruma kendi kendimize ya da uzman desteği alarak çözüm bulmak zorundayız. Bu vesile ile bende kendime tekrar hatırlatmış oldum.

 Peki sizler nasıl sağlıyorsunuz öfke kontrolünüzü? Var mı taktikleriniz? ;)

Sevgiler,