Çocuk mu Canavar mı?

Böyle oyun kurduklarında dayanamıyor bende içine giriyorum :)

 Anne olmadan önce ( bu 23 yaş öncesine tekabül ediyor) çocukları her halleriyle çok sever ama yaygara çıkardıkları ilk an da olay yerini koşarak terk ederdim. Çok iyi anlaşırdım ama asla krizlerini yönetemezdim. Tamam kabul ediyorum çılgınca ağladıkların da suç benim üzerime kalacak benim ağlattığım düşünülecek diye de korkardım onlardan.

 Şimdi 2 tane çocuğum var. Kriz anlarını  hala çok iyi yönetemiyorum. Kucaklaşmak ya da kendi haline bırakmak dışında çok müdahale etmiyorum. Çünkü hala ağlamalarının sebebi olarak beni görecekler diye korkuyorum. Ağlayan çocuklara dayanamıyorum bu tahammülsüzlük anlamında değil tamamen vicdani anlamda dayanamamak. ( Buradan çocuklarımı hiç ağlatmıyorum anlamı çıkmasın katı kurallarım var ağlaması gerekiyorsa da ağlayacaktır. Bu konu da yüz verdiğim bir şey yok.)

 Ama annelikle birlikte öğrendiğim en önemli şey çocuklardan değil anne babalarından korkmak gerektiği oldu. Çünkü bazı anne baba yaklaşımları çocuk davranışlarından daha korkutucu durumda.

Mesela;
 Çocuklar evde birey muamelesi görüyorsa kendilerini değerli hissediyorlar. Hani "çocuk o ne anlar" diyoruz ya aslında öyle değil bu tecrübe ettiğim ilk konu olmuştu. Anlatınca her şeyi bizden iyi anlıyorlar. Değer gördüklerini anlayınca hepsinin gözlerinin içi gülüyor. Hele göz seviyesine inerek ellerini tutarak bir şeyler anlatmayı bir deneyinde görün.

 Bir de çocuk her şeyi bozar mantığı vardır "sakınn ellemeee" diye haykırırız. Bu da doğru değil hangimiz anne karnından her şeyi öğrenerek çıktık bir düşünün. Öğrenmek için kurcalamak gerekli bağırmadan önce "ya hiç bir şeyi merak etmeyen" bir çocuğum olsaydı diye düşünmekte fayda var. Bu arada evde ki bir arızayı tamir edeceğim derken eşyaları kökten bozan babaları da unutmayın ;)

 Şiddetle inandığım ve annelikten öncede öğrendiğim bir şey var oda "çocuklar her şeyi hissederler". Kandırmayı düşünmemiz imkansız olmalı. Oturup ikna edip açıkça anlatmak varken yalan söyleyip kandırırsanız ileri de siz zararlı çıkarsınız. Yalanla evden kaçmayın, oyuncak istediğin de param yok yalanını söylemeyin yemiyorlar. Paran yoksa kredi kartıyla alalım derler şaşırır kalırsınız. Bu cevabı Yağız dan 3 yaşında duymuştum o gün bügündür "paramız yok" demiyorum. Evde aynı oyuncaktan 165563 tane olduğunu sabırla anlatıyorum ikna oluyorduuuu ama Ela olmuyor o zaman da çocukla avm gezme sevdasından vazgeçmek şart olmuştu ;)

 Anne olmadan önce başkasının çocuğu ile çocuk olabiliyor onun gözünden bazı şeyleri daha net görebiliyordum. Şimdi ben bir anneyim ve omuzlarım da çok fazla yük var. Annelik iç güdüleri ile her şeyi onlar gibi göremeyebiliyorum. Ama direnmiyorum bulut resmine bakıp "bak bu ayı diyorsa" o ayıdır. Durup birde ayımı acaba diye bakıyorum birden bulut sandığım resim bana da ayı gibi görünebiliyor. Onlarla aynı fikirde olmak bana kendimi iyi hissettiriyor. Çocuklar da kendi gördüklerini görebilen büyüklerin yanında kendilerini daha bir güvende hissediyorlar.

 Çocuk olsam kesinlikle en sevmediğim cümle " sen yapamazsın bırak ben yapayım" olurdu. Ne münaasabet ufacık boylarına aldanıp bir şeyi beceremeyeceklerini de nereden çıkardınız? Ben öğrendim ki fırsat verirseniz çocukların yapamayacakları şey yok. Sizin kadar hızlı olmuyorlar ama fazlaca cesurlar elinden kaşığı, çatalı, kendi giymek istediği ayakkabıyı, elbiseyi almazsanız başta sizin yardımınızla 1 - 2 denemeden sonra kendi kendilerine halledebiliyorlar. Varsın elbiseyi ters giysin, varsın yemekler yere dökülsün hiç biri başardığında kendini kahraman gibi hissedecek çocuktan önemli değil. Burada sihirli kelime "yardıma ihtiyacın varmı?" olmalı.

 Ve en ennnn önemli öğrendiğim şey şu ki; kendi kafamızda ki çocuğa ulaşmak için yanı başımız da masumca hayalleri, hırsları, fikirleri olan çocuğu yok etmemek gerekli. Bakış açısını değiştirip şımarık bir canavar diye hitap ettiğiniz bir çocuğun sadece bir birey, sadece bir çocuk olduğunu öğrenmek ve kabullenmek her şeyin başında geliyor.

 23 yaşına geldiğimde her şeyi öğrendim sanıyordum. İlk çocuğum oldu tecrübeli anne sandım kendimi. 2.çocuğum oldu 32 yaşındayım ama hala anneliğe dair yeni şeyler öğreniyorum. Mükemmel olmak için değil sadece daha iyi bir anne olabilmek için tüm çabam. Ve her anne gibi en büyük isteğim mutlu çocuklar yetiştirmek.

 Bu yazdıklarım ufacık bir çocuğun ezilmeden mutlu ve huzurlu bir şekilde büyümesinde en büyük katkısı olduğuna inandığım sadece bir kaç davranış şekliydi. Tabii ki daha bir sürü detay var. Boşuna dememişler doğurmak mesele değil büyütmek mesele ;)

Sağlıcakla kalın,
Sevgiler,