2 Çocuklu Hayat

 Bloğumun da başlığı olan 2 çocukla hayat nasıldır bir bahsedeyim ;)

 Bu yazıyı yazmadan önce Ela yı yatırdım yanına yatmamı istedi küçücük yatağına girip sarılıp mis gibi kokusunu içime çektiğim anda durdum diğer odada Yağız ın yanlız yattığını anımsadım çoktan uyumuş olsa da içim bir garip oldu. İşte yaş aralıkları nasıl olursa olsun 2 çocuklu annenin her konuda hissettiği acaba diğerine haksızlıkmı yapıyorum vicdanıdır.

 Kıyafet alırsınız acaba küçüğüne çokmu aldım büyük olana da alayım dersiniz. Küçük olana biraz fazla sarılıp öpünce gideyim büyük olanıda bir sarmalayım dersiniz ama büyük olan ben artık 9 yaşındayım sürekli öpüp durma der o an yaptığınız kıyaslamanın yanlış olduğunu anlarsınız.

 Durduk yere ilk çocukta acemiydim eksik ilgi göstermiş olabilirmiyim acabalarla başlayıp kendini yetersiz anne ilan etmekle biten hayallere, duygu ve düşüncelere kapılır 2sn de depresif ruh haline bürünürsünüz.

 Çalışan bir anneyseniz sabahları 2 çocukla evden çıkmak 10 saat süren günlük iş hayatının 2 katına bedeldir. Biri ayakkabısını beğenmez diğeri sabahın köründe pembe elbise giyicem diye ağlar koca geç kaldım hadi der kendi çapında son 5 dk da makyaj yapıp giyinme rekorunu kırarsın.

 Tek çocukla ayda bir eşinizle sinemaya gidiyor olabilirsiniz ama 2 çocukla yılda bir bile gidemedik biz daha :) evet bırakacak yerimiz de var ama sinema da vakit kaybedeceğime gideyim evimde çocuklarımla vakit geçireyim düşüncesi daha bir ön plana çıkıyor. Baş başa bir plan yapsakta en azından Yağız büyük onu alalım diyoruz sonra da ama Ela da bütün gün bizi görmüyor özlüyordur düşüncesiyle kendimizi evde buluyoruz.
 Evde öyle çocuklar uyusun keyif yapalım mantığı pek tutmuyor Yağız erken den uyur sabaha kadar uyanmazken Ela gece 00:30 da başlıyor 10 dk da bir uyanmaya bağrınmaya yani keyif vaktimiz sadece gece 00:30 a kadarla sınırlı. Evlilik aşkı öldürüyor derler ya aslında tek çocukda can çekişiyor 2.çocukda ölüyor aşk bana göre :) o saatten sonra hayat arkadaşı arıyor insan yanında ve aşkın yerini evlat sevgisi alıyor.

 Ben hiç pratik biri değildim ama 2 çocuk olunca hayat sizi ister istemez pratik yapıyor. Tuvalette bile boş durmayıp büyük olanın çözdüğü testleri kontrol edebiliyor insan. Ya da o arada banyoyu yıkayıp çıkabiliyorsun.

  Tek çocukla çok yorulurdum işten gel ev topla, sofra hazırla, Yağız la oyna, uyut, bir sonraki günün yemeğini yap vs derken yattığım yeri bilmezdim. Ama şimdi 2 çocukla daha az yoruluyorum çünkü gerçekten yorgunluğumu farkedecek hiç vaktim kalmıyor :) Ne zaman elime kitabımı alıyorum o an anlıyorum ki gün bitmiş ve çok yorgunum diyemeden gözlerim kapanıyor.

 En büyük destekçim eşim o olmasa 2 çocukla çalışmam da evi ve çocukları idare etmem de mümkün değil. Ela fazlasıyla babacı uykuya babası yatırıyor bende o arada Yağız la ilgilenebiliyor ya da ev işlerini halledebiliyorum.

 Bir de şunu farkettim ki tek çocukla evin dağınıklığına tahammül edemezdim sürekli Yağız la birlikte oyuncak toplardık. Ama 2.çocukdan sonra evin dağınıklığı çokda batmıyor artık gözüme temiz olsun o ayrı birşey ama salondaki oyuncakları tam toplayacakken bazen durup bakıyorum ve öylece bırakıp gidip kitabımı okuyabiliyorum. Çocuklarımla vakit geçirmek ya da kendime vakit ayırmak evin dağınıklının önüne geçmiş durumda.

  İlk çocuğuma her akşam işten dönerken yeni yeni oyuncaklardan alırdım onu öyle mutlu edeceğimi sanırdım ama ikinci çocukda sadece sarılarak da mutlu edebileceğim gerçeğini öğrendim.
 Yağız ı işe giderken vicdan azabı çekmeden bırakabiliyordum ama Ela yı ardımda bırakmak çok daha zor geliyor hızlı geçen zamanı farkediyor ve birdaha geri gelmeyecek günler olduğu için bu vicdan azabını çektiğimi düşünüyorum. Ve bu seferde bu düşünceleri Yağız da hissetmediğim için kendime kızıyorum.

 Kısaca birden fazla çocuk sayısı olunca her anne benim gibi kendini kıyaslama işine eminim giriyordur. İkiz üçüz gibi çocukları olan annelerin işleri daha da zor ama etrafımda en çok dikkatimi çeken; tek çocuğu olan anneler çok çocuklu annelere göre sanki daha bir isyankar daha bir koşturmaktan şikayetçiler gibi :)

 Sanırım hepimiz ilk annelik heyecanıyla herşeyi mükemmel yapmaya çalışıyoruz ama 2.çocukla birlikte olgunlaşıyor mükemmel olma sevdasından vazgeçiyor insan. Hata da yapabilirim, yanlış da yapabilirim 4*4 lük olmak zorunda değilim algısı yerleşiyor kafaya. Mesela artık daha fazla ÖNCE BEN diyebiliyorum çünkü biliyorum ki ben iyi olmazsam çocuklarımı da mutlu edemem ve hiç bir şeylerine yetişemem.

 Yani demem o ki tek çocukla bile büyüdüğümüzü, olgunlaştığımızı düşünürken 2 çocuklu hayatla bir kadının isterse herşeye gücünün yetebileceğini anlıyor insan. Yani en azından bende öyle oldu diyelim ;)

 Evet 2 çocuklu çalışan anne olmak zor ama dediğim gibi biz kadınların eşsiz bir gücü var ve onu keşfetmekte sadece biz kadınların elinde ;)

Not: 3.çocuğum bloğum atlamışım ama 2 çocuğu uyutunca bol bol da ona ilgi göstermeye çalışıyorum :)
Sevgiler,