Erkek Çocukların Asiliği

  Aslında Yağız ın asi dönemi olduğu için bu başlık erkek çocuğu olarak oldu ama eminim kız çocuklarında da bu durum pek farklı değil.

 Her sabah 7 de kalkıyorum bu sıra yapışık ikizim Ela sayesinde tuvalete bile gözümüz kapalı birlikte gidiyoruz. Bütün geceyi yatağın ucunda kıvrılarak geçirdiğimi düşününce Ela nın sırtımda olduğunu bile çoğu zaman unutuyorum.

 Yağız ı uyandırana kadar sırtımda,  kucağımda,  bacağımda her neremde yapışık ise Ela ile makyajımı yapıp, saçımı başımı derleyip topluyorum. Ama Yağız uyandımı evde bir gürültü başlıyor. Çünkü 9 yaşında ki küçük ergenimiz her sabah mutsuz uyanıyor ve kavga edecek mutlaka konu yaratıyor. Öperek uyandırıyorsun neden öptün diyerek bir başlıyor. Kapının önünde ayakkabı kavgasıyla gidişi son buluyor. Dayak olayına ciddi anlamda karşıyımdır ama içimdeki şeytan arada diyor ki “dayak cennetten çıkma çek içeri bir döv güzelce öyle gönder” :)  işin şakası bu tabii de insan çaresizlikten ne düşüneceğini şaşırıyor.

 Bu sabah ki kavgamızın sebebi; kısa kol okul tişörtü. Beyimiz geçen seneki kısa kol tişörtü beğenmiyormuş o yüzden forma dışında kendi beğendiği bir kısa kollu tişörtü giyecekmiş. 3 senedir bu çocuk üniformaları sevemedi her fırsatta kendi kıyafetlerinden birini giymek için fırsat kolluyor. Burda ki amacı da üniforma yerine kendi kıyafetlerinden birini giymek. Tabii karşı çıkınca başlıyor inatlaşmaya açıklasanda anlamak istemiyor. Tepkisini belli etmek içinde hazırlanma hızını kesiyor ve servise geç kalıyor. Koşturarak kapıya çıkarıyorum bu seferde kapıda geleneksel ayakkabı kavgamız başlıyor. Yağız ın kıyafet ve ayakkabı sevdası hep vardı bu inadıda hep vardı o yüzden seçenekleri hep az tuttum. Mesela 2 ayakkabı dan başka seçeneği yok ama sanmayın ki işimi kolaylaştırdım yine çözemedik çünkü bu seferde yaz kış futbol ayakkabılarını giymek istiyor. Çocuktur hevestir giysin bırak diyorum kendime ama üst üste giydiği için ayakkabının anası ağlıyor. Çok da bulaşmıyorum bu konuda kontrol onda kalsın yırtık ayakkabıdan kendi rahatsız olsun diyorum ama yok yani olmuyor.

 Evet bu günlerde bir süreç biliyorum ama günümüz çocuklarını ne yaparsan yap mutlu edememek durumu beni kahrediyor. İşte çalışıyorum, eve geliyorum evde çalışıyorum, yorgunum demiyorum çocuklarımla oyun oynuyorum etkinlikler hazırlıyorum, uyku gözlerimden akarken gecenin bir koru çocuk gelişim kitapları hatim ediyorum, hafta sonları onların yüzünü güldürmek için dinlenmeden geziyorum ve sonunda yine suratı asık bir çocuk görünce daha ne yapabilirim ki demeden kendimi suçlamadan kendimi yargılamadan geçemiyorum.

Eskiden çocuk doğurmak da büyütmekte kolaymış ama maalesef bugün çocuk doğurmak kolay - çocuk büyütmek çok zor. Hele ki mutlu çocuklar yetiştirmek çok daha zor. Sokak görmeden, özgürce koşamadan dört duvar arasında büyüdükleri için onların da pek bir suçu yok aslında.

İsyan etmiyorum da bu sendromlar bu asi dönemler bitermi acaba diye sadece merak ediyorum :) Gerçi 2 çocuğumun arasının 7 yaş olduğunu düşününce muhtemelen yıllar sonra erkek çocuklarının asiliği başlığım kız çocuklarının inadı olarak değişecektir :)

Sevgiler,

Aydınlık birgün dilerim.