Kardeş Şartmı?

23 yaşında plansız bir şekilde anne oldum. Evet çok erkendi ama o minicik beden hayata sımsıkı bağlanmama, aldığım her nefese şükretmeme sebep oldu. Fakat anneanne eline bırakıp işe dönmek çok zoruma gittiğin de “benden bu kadar 2.çocuk içinde vicdanıma daha fazla yüklenemem” deyip daha yolun başında oğluma kardeş yapmama sözünü verdim.

 7 sene yalnız büyüyen oğlum hiçbir zaman kardeş istemedi.Hatta kendinden ufak tüm çocuklardan hep kaçtı. İyimi yapıyoruz kötümü derken anne babası vefat etmiş bir kızın annesinin mezarı başında “annemm bana kardeş yaptığın için binlerce kere teşekkür ederim” dediğini duydum. Ailesinin ölümünden sonra yalnız kalan kız kardeşiyle birlikte hayata tutunmuşlar. İşte bu sahne beni benden aldı.Kendimi çok bencil hissettim. Ne olursa olsun 2.çocuğu yapacağım dedim çok şükür Allah izin verdi ve sağlıklı bir kızım oldu.

 Başlarda “kardeşe gerek yok” diyen oğlum ise şimdi en büyük destekçim. Evet 7 sene den sonra yeniden bir bebek bakımıyla uğraşmak çok zor oldu. Geceleri sık sık uyanmak, uykusuz işe gitmek, diş sancısı, uyku düzeni,2 yaş sendromu derken herşey başa sarıldı. Kızım oğluma göre çok zor bir çocuk.Uykusuz, inatçı, ağlamayı çok seven, her diş çıkarma evresinde bizi bizden alan bir evlat. Kısaca hiçbir şey karşıdan görüldüğü gibi güllük gülistanlık değil.

 Ama kabul etmeliyim ki evimize apayrı bir neşe getirdi. 7 sene de özlediğimiz bebek kokusunun tadını çıkara çıkara değerlendirdik. Hepimiz ağzının içine bakıyoruz. Oyun oynarken oyunu bırakıp gidip gidip abisinin boynuna sarılıyor. Abisi de “iyiki kardeşim olmuş anne “ dedikçe ben aldığım karardan dolayı daha bir gururlanıyorum.

 Evet hala çalışıyorum.2.çocuğuna bakamam diyen annem de şuan kızımı büyütüyor. Maddi gücüm çok çok iyi değil orta diyebiliriz. Oğlum da özel okulda değil devlet okulunda okuyor. 2.çocuk da en çok ikisine de iyi bir eğitim imkanı verebilirmiyiz konusunda çok zorlandık. Ama kabul etmeliyiz ki ben çocuklarımı en iyi okullar da bile okutsam bu ülke de arkan sağlam olmadıkça ya çocuğun askerde şehit olur (Allah korusun) ya da milyonlarca işsiz arasına girer. Kimisine çok saçma gelebilir ama benim daha doğrusu bizim doğrumuz buydu. 2.çocuğu yapmamış olsam da daha ilkokulda oğlumu özel okula vermeyeceğimi kesinleştirince 2.çocuk fikri daha kolay kafamıza yerleşti. Kızımı kucağıma alınca endişelerimin ne kadar yersiz olduğunu daha o an çok iyi anladım.

 Hep tartışılan yaş farkına gelince; iyiki arayı bukadar uzun tutmuşum diyorum. Yaş farkı az olan annelerin en büyük tesellisi büyüdüklerin de arkadaş gibi olacaklar sözüdür. Ama onlar büyüyene kadar anne her iki çocuğa yetişmek için perişan oluyor. Büyük olan çocuk daha ufacıkken abisin/ablasın moduna geçiriliyor. Hele ki anne çalışıyorsa daha çok zorlanıyor. Bizde böyle birşey olmadı oğlum kıskanma olayı da yaratmadı. Kızımı oğlumla birlikte büyütmeye devam ediyoruz diyebilirim. Kızmayın alınmayın bu kadar yaş farkı da planlı değildi. Sadece yaşadığım tecrübe bu yönde oldu.

  Şimdi  gelelim asıl soruya. Kardeş şartmı?

  Canı gönülden söylüyorum. Eğer imkanlar yeterliyse, birde bebeğe bakacak biri sorunu yoksa evet KARDEŞ ŞART. Kendiniz için değil, evliliğinizi kurtarmak için hiç değil sadece ilk çocuğunuz için şart diyorum. Şimdi kardeşleriyle küs olanlar da gülecektir benim bu yazdıklarıma ama bir hastalık olduğun da elini yine küs olduğu kardeşi tutacaktır.

 Dipnot olarak belirtmekte istiyorum ki anne 2.çocuğun sorumluluğuna hazır değilse hiç kimse kendini zorlamamalı. Anne mutlu olmadığı sürece çocuklar da mutlu olmaz o yüzden birazcık da olsa önce ben demeyi öğrenmek gerekiyor.

Not: Daha birkaç gün önce vicdan meselesi yaparken bugün iyi ki iki tane doğurmuşum diye biliyorsam bu tamamen annelik duygularıyla alakalı :)

Sevgiler,

Gülşah ÖNEN