Vicdan Meselesi...

 Okullar tatil çocuklar evde kim mi bakıyor? Karışık :)

 Normal de Yağız okula Ela anneanneye gidiyordu. Deneme yaptık 2 çocuk annem de zor oldu. Yağız sıkıldı aklı oturduğumuz sitedeki arkadaşların da ve havuz da kaldı. Evde yalnız bırakacak kadar da cesaretim de yok. Neyse akrabamız olan genç bir ablamızı çağırdık Yağız onla kalmaya başladı Ela da ablamızı sevdiği için ve tüm gün onla oynadığı için bende kalacağım dedi o da kaldı. Bu sene Yağız yaz okulu da istemedi bende geçen seneki tecrübemizden sonra gerekliliğine pek inanmıyorum. ( daha önce yazmıştım TIK TIK )

 Sonuç anneanne dinlensin dedik bu çözümü bulduk ama anneanne ben özlüyorum dedi mutsuz. Eee tamam hafta da bir iki sana getiririm dedim.

 Ben de mutsuzum çünkü çocuklarımın böyle her gün farklı düzende olmasından yanların da olamamaktan rahatsızım. Özellikle yazın ikisiyle de evde olmayı tercih ederdim. Hele ki sabahları Ela'nın "nolurrr gitme anne" demesi sonra pes edip tamam git ama sonra parkta buluşalım diye ikna olması benim içimi yiyip bitiriyor. Hele dün akşam durup durup "anne beni seviyormusun" diye sormasının bende yarattığı etkiyi tarif etmem mümkün değil.

 11 yıldır gayet bilinçli çalıştım. Üzülen vicdan yapan çoğu çalışan arkadaşıma da destek oldum ama Ela'nın doğumu ile birlikte bende de vicdan azabı yoğun bir şekilde arttı. Çünkü Ela Yağız a göre daha duygusal ve bağlanmayı seven bir çocuk sık sık dokunmanı, sarılmanı bekler.

 Hani hep uykusuzluğun dan, uyku problemlerimizden bahsediyorum ya ( TIK TIK ) işte artık onun da sebebini çözdüm Ela anneannesinde veya benim işte olduğum zamanlar da kim bakıyorsa onunla gayet güzel uyuyor hatta benim hiç duymadığım"uykum geldi" lafını onlar bol bol duyuyor. Yani çocuk benim evde olduğumda uyumuyor uyuyorsa da huzursuz uyuyor sık sık uyanıp sarıl bana diyor. Gece sık kalkmasının sebebi de bu. Gel de bunu tespit et ve kendini suçlama.

 Çözümü? çözüm belli şeytan iş yerinde ki tüm haklarını yak git çocuklarınla otur evde diyo. 3.çocuğu yapmaya niyetin yok bari Ela'nın okula başlayana kadar yanında ol diyo. Tek yorgunluğun ev işleri ve koşturması olsun vicdanın, aklın, ruhun huzurlu olsun yeter diyo. Ela doğduğundan beri şeytan bunu diyor da olmuyor işte gerçekten olmuyor. Sabırla beklemedeyim.

 Normal şartlarda çalışmayı çok seven bana bu düşünceleri evlat vicdanından başka hiç bir şey kafama sokamazdı. Çocuklarımın geleceği için diye diye çalıştım tek bir gün de şikayet etmedim ama artık vicdan azabı yakamı fazla zorluyor.

 Bunlar da geçici bir dönem biliyorum ama çocuklarımın bu yılları da geçici artık onu da iyice fark ediyorum.

 Demem o ki; çalışan çalışmayan anne ayrımı değil benim ki sadece evladın bir anneye yaşattığı vicdan meselesi. Ve bu vicdan genelde 2.çocuk dan sonra gelip şiddetli dürtüyor :)

 Farkındayım annem bakıyor diye şükretmem gereken çok yerler de var. Ediyorum da ama içim soğumuyor işte.

 Kısaca okul tatili beni benden aldı fabrika ayarlarım alt üst oldu  ;) Bilmem fark ettiniz mi?

 Çocuk düşünenlere not : imkanınız varsa işi bırakın çocuğunuzu 3 yaşına kadar kendiniz bakın 3 yaşından sonra siz işe çocuk da okula gönül rahatlığı ile dönebilir bundan emin olun.

 Sevgiler,