Hayallerinin Peşinden Koş

 Kulağa ne hoş geliyor değilmi? Tabii peşinden koşabileceğin bir hayalin varsa!

 Tipik balık burcuyum yer yer hayal dünyasında yaşar bir ara gerçek dünyaya inen tiplerden(dim).

 Kendimi en kötü hissettiğim, ennn mutsuz olduğum anlarda bambaşka bir hayal dünyasına dalar olmak istediğim yer ve olmak istediğim anı yaşar kendime de gelince gerçek hayatla yüzleşir(dim).

 Ne gerçek hayatın acısı ne de toz pembe dünyamın hayalleri asla birbirine karışmadan kendimi çok güzel idare ettim. Gereksiz ergen tripleri yaşamadım, birden de büyümedim doya doya oynadım bebeklerimle yavaş yavaş büyüdüm hep. Tadını çıkara çıkara kendime de aileme de eziyet etmeden. (bana göre tabii :) )

 18 yaşım da da hayalim vardı, 22 de de , 28 de de. Ama nedense hiç hayallerimin peşinden koşacak kadar cesaretli olamadım. Ve her zaman hayallerinin peşinden koşan insanlara gıpta ile baktım. Baktımm ama hiç gaza gelmedim. Keşke de demedim.

 Ama 30 lu yaşlarımın başı itibariyle keşke diyorum keşke onca kurduğum hayallerimden beni mutlu edecek bir kaçını yapsaydım. Yani keşke hayallerimin peşinden koşsaydım.

Daha mutlu olabileceğim işler peşinde koşsaydım.
Hedeflerim için mücadele etseydim.
Adranalin dolu sporlar yapsaydım.
Kendime asla vazgeçemeyeceğim bir hobi edinseydim.

Yani kısaca beni mutlu eden hayallerimi keşke daha fazla önemseseydim.

 Nerden çıktı bu şimdi? Hava değişimi, iş koşturması, gerek yemek derdi, ev temizliği, çocukların ihtiyacı derken yer yer kendimi mutsuz hissetmeye, her zaman tavan yapmış olan enerjimin yerlerde olduğunu fark etmeye başlayınca bir düşündüm ki kendimi mutlu edecek hiçbir şey yapamıyorum.

 Hayal kurmaya bile vakit yok. He oldu da kurdun diyelim şuan bir sahil kasabasında tek başıma kafamı dinlemek istiyorum. Nasıl olacak? Hayalini kurduğum bir şeyi gerçekleştirmek için önce iş yerinden izin ayarlamam lazım, sonra çocukları kime bırakacağımı hesaplamam lazım, Yağız ı okuldan kim alır diye plan yapmam lazım, tek başıma dedim ya olmaz bizim bey arıza çıkarır bensiz olmaz diye onunda işini ayarlamasını beklemem lazım. Yazarken bile daral geldi :)

Neyse kısaca bu depresif durumdayken diyorum ki; bu yazıyı okuyan çoluksuz çocuksuz arkadaşlarım;

İşinizden memnun değilseniz fazla sorumluluğunuz yokken sevdiğiniz işi yapmak için çabalayın,
Sevgilinizden şikayetçiyseniz yer yer bundan baba olmaz diyorsanız yol yakınken dönün,
Kendi zevklerinizden hobilerinizden çok fazla ödün vermeyin,
ÖNCE BEN kavramını ne kadar erken benimserseniz ilerde o kadar rahat edersiniz,
Vakti zamanı gelince hayırlı bir kısmet bulur çoluk çocuğa karışırsınız elbette analık güzel hepiniz yaşayın tadın amaaaa vakit varken hayallerinizin peşinden koşun. Sonra değil peşinden koşmaya hayal kurmaya vakit bulamayacak duruma geleceksiniz.

 Evli çoluklu çocuklu arkadaşlarım; aranızda hayallerinin peşinden koşabilenleriniz varsa dünyanın en şanslı insanısınız demektir. Yok sizde benim gibiyseniz merak etmeyin bu durum geçici bir kaç güne normale dönülecektir :)

 Sevgiler,