Şükretmek...

 Geçen haftadan beri anlamsız derece de içim sıkılıyor.

 Aynı hafta içerisinde; 1,5 yaşın da bebeği olan 29 yaşında ki bir kadının durduk yere beyin kanamasından öldüğünü öğrendim.
 
 17-18 yaşın da gencecik bir delikanlının kanserin son evresin de olduğunu ve yoğun bakıma kaldırıldığını duydum.

 18 aylık bir bebeğin düştüğünü, korkuyla acile götürülüp düşmeden kaynaklı bir şeyi olmadığını fakat boğazında ki şişliklerin tümör olduğunu ve acilen hastaneye yatırıldığını duydum.

  Çaycılıkla geçimini sağlayan bir kadının kocasının öldüğünü ve biri engelli 3 çocuğuyla kaldığını kadının bu duruma daha fazla dayanamayıp kocasının mezarı başında intihar ettiğini öğrendim. O çocukların halleri teker teker gözümün önüne geldi.

   Bunlar 1 hafta da çevremde olanlar. Haberleri saymıyorum hatta okumamak için kaçıyorum bile.

  Şimdi soruyorum kendime hangi para, hangi mal mülk iyi eder insanı sağlık olmadıktan sonra. Hangi isyan ölümün önüne geçer?

  Hangimiz en ufak bir şeye isyan etmeden önce durup sağlımıza, bugün ki halimize şükrediyoruz ki?
 
  2 tane ufacık çocuğunu Türkmenistan da bırakıp Türkiye ye hayvan bakıp para kazanmak için gelen bir anne ile konuştum.Çocuklarından ayrı olmasına bile isyan etmiyor aksine emin ellerdeler sağlıkları da iyi şükür demeyi becerebiliyordu.
  Hepimiz hatalar yapıyoruz etrafımıza yada kendimize hayatı zindan ediyoruz. Oda yetmiyor en ufak sıkıntımız da "bıktım, yoruldum" diyoruz. Bir haftadır ne ölümden korkum kaldı ne de insanlardan.

 İşi bırakıp çocuklarımla her anı yaşama hayali kuruyorum ama oda olmuyor.Bu yüzden sadece aldığım her nefese, çocuklarımın ve ailemin sağlıklarını şükrediyorum.

 Bu hayatta ölümden başka her şeyin çözümü var.

 Bu yazıda burda dursun isyan edeceğim zamanlar da açar okur hala sağlığım yerindeyse halime şükrederim.

 Unutulmaması gereken bir not: Şükretmek, mutluluğun ve başaranın kaynağıdır.

Sevgiler,